por amarxedotempo | Dic 1, 2014 | Marxe
Non sei ben como contalo, porque non é fácil, pero tratarei de facelo da mellor maneira posible, tal como fixen o martes pola noite cuns amigos, nun restaurante da Coruña, onde nos levaron a cear despois de participar nunha mesa redonda sobre a figura de don Manuel Murguía. Sucedeu nos lavabos, que non é, como resulta doado de comprender, un lugar ideal para ningunha historia decente, pero o certo foi que ocorreu alí, durante eses minutos previos que, con frecuencia, levan a aquel sitio, igual que se fose un acto ritual obrigado, a non poucos dos comensais.
Atopeime alí cun señor alto e calvo, delgado, vestido de maneira deportiva, non moi adecuada, desde o meu punto de vista, para unha noite de temperatura bastante baixa e con ameaza certa de chuvia. O home estaba lavando as mans, unha operación que tomou con calma e con rigor, case coma se fose … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 30, 2014 | Marxe
De todo canto se está dicindo e escribindo sobre Franco nestes días, dedúcese que era unha figura pouco humana, sen sentido do humor, bastante cruel. Resultaría moi difícil imaxinalo facendo o pallaso diante dunha cámara de cine, ensaiando pasos de baile deliberadamente cómicos ou sacándolle a lingua ao obxectivo, como Hitler. Anda por aí unha cinta na que se pode ver ao Führer en tal actitude, o cal non lle resta un pelo á súa condición de monstro, pero convérteo tamén nun ser humano como os demais, polo menos naquela ocasión.
Tampouco podería ninguén imaxinar a Franco metido en líos de saias, como outros ditadores. As rapazas coas que saíu, entre elas unha señora de Ourense que eu coñecín, descríbeno como un individuo correcto, frío e aburrido, deses que xogan ao parchís en familia os domingos pola tarde. Nada que se poida comparar, por exemplo, coa golfería de Benito Mussolini, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 28, 2014 | Marxe
Nos Estados Unidos existe desde hai pouco tempo unha asociación, da que forman parte físicos, matemáticos e homes de ciencia en xeral, preocupados por un fenómeno novo de tipo inexplicable. Todos eles teñen a experiencia de recibir mensaxes nas pantallas dos seus ordenadores sen que poidan entender a súa orixe. Non se trata dunha broma. O que pretenden agora é atopar as causas dun fenómeno que, se fose verdadeiramente misterioso, carecería de explicación. En caso contrario, será calquera bobada.
O que chama a atención é o tipo das mensaxes recibidas. Un físico de Boston, por exemplo, atopou unha frase que dicía: “Coida o catarro, que nos próximos días vai facer máis frío”. Outros colegas contaron cousas parecidas, é dicir, saúdos ou palabras interesándose pola familia. Todo sempre nun ton amable e positivo.
Nunha revista que trata deste asunto, lin un artigo no que o autor, un tal Richard W. Biggs, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 27, 2014 | Marxe
Tiven un profesor nos meus tempos de estudante de bacharelato que era un home elegante e educado, extremadamente respectuoso cos alumnos, co cal cheguei a manter, cando eu xa rematara a miña carreira, unha amizade que por desgraza durou pouco porque el morreu deseguida. Un día, aquel señor tranquilo e bondadoso descubriume para a miña sorpresa que en calquera corazón, aínda no máis ecuánime, pode aniñar a serpe velenosa do odio máis terrible. Díxome que lle desexaba a morte a un home.
Estouno vendo, sentado nunha terraza, un día espléndido de sol, cando a alegría que se sentía na rúa invitaba á paz, unha sensación que ademais transmitía sempre aquel cabaleiro dunha maneira natural. Nun instante, cando me librei do desconcerto que me causou, intuín que horror pode albergar incluso unha alma nobre.
Onte mesmo chamei por teléfono a un amigo, unha persoa a quen sempre considerei pouco dada ás … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 27, 2014 | Marxe
Unha vez, en Lisboa, cando ía desde A Baixa cara ao Chiado, vin un home vello, mal vestido e roto, que tocaba o saxofón cunha tristeza de mil corazóns desgraciados. Era unha excepción. En xeral, estes músicos pobres tocan bastante mal. Neste último verán, por exemplo, estando en Nova York, sempre que pasaba pola enorme estación de metro da Rúa 42, atopaba un señor duns sesenta anos, gordiño e de pelo branco, vestido cun xersei ruín, moi gastado nos cóbados e escaso na cintura, que tocaba a harmónica tan horriblemente mal que non me explico como non se enfadaba consigo mesmo. Deume a impresión de que sacaba moi pouquiños cartos.
Non lonxe deste home, nos mesmos corredores daquela estación, tiña praza fixa outro músico ambulante. Tocaba o violín peor aínda que o seu colega tocaba a harmónica. Rascaba o arco contra as cordas nun fun-fún monótono e repetitivo, sen graza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 26, 2014 | Marxe
Se non fose porque onte, ao falar das cheas que había en Xinzo antes de que desecasen a Lagoa de Antela, me acordei dalgunhas persoas da miña infancia, tería practicamente esquecidos os Refrescos Lola. Sen embargo, déronme non poucas alegrías de pequeno, por máis que non fosen outra cousa que auga gaseada en plan bravo e polvos de cores, uns de limón esvaído e outros de laranxa rabiosa. O que pasa é que daquela aínda non entraran no mercado español as grandes marcas internacionais, que seguramente estaban feitas do mesmo xeito, con auga e pos, pero con química avanzada, moi diferente da propia do país, que non debía pasar moito da gaseosa con boliche e da moi querida botella de sifón.
Esta señora Lola, que lle daba nome ao citado refresco perralla, era unha boa muller, seria e traballadora, pero que tiña a particularidade de falar como se estivese chorando, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 25, 2014 | Marxe
Calquera de nós, abandonados no medio da natureza, seguro que acabariamos como aquel neno de Ourense que un día apareceu no monte, coa melena pola cintura, as uñas longas e duras, igual que se fosen dunha aguia, e a mirada perdida. Na prensa deseguida o bautizaron co nome de O Neno Lobo porque en vez de falar, o pobre emitía uns sons parecidos a un ouveo. Eu vino un día debaixo dos soportais da praza maior, medio escondido detrás dun pilar, crucei os meus ollos cos del e fuxín correndo, tanto medo me deu.
Non sei que sería daquel infeliz. Alguén que o tratou bastantes anos despois díxome que tardou moito tempo en aprender a comer, a vestirse e a falar, pero que nunca chegou a perder aquela desconfianza esquiva que lle daba un aire permanente de animal en garda, como se aínda temese que lle fosen arrebatar a comida … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 24, 2014 | Marxe
Hai anos pasei uns días en Berlín, vivindo nunha casa ao pé do muro. Desde a fiestra do meu cuarto, onde se vían as marcas de varios impactos de bala, podía observar con toda comodidade o lado de alá. Nada que chamase a atención: un campo agradado, varias barreiras de aramio e un pobre can que ía e viña atado a unha cadea e que pasaba o día ventando non sei que. De cando en vez a severidade uniformada duns poucos policías recorría un pequeno camiño que se perdía na masa espesa e verde dun bosque próximo.
O resto estaba dentro da casa: unha rapaza que tiña a mitade da familia do outro lado e que non se resignaba a perder en vida o que máis amaba deste mundo. A aboa quedara de parte de alá e contaba os días, as semanas, os meses e os anos que lle quedaban … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 23, 2014 | Marxe
Conta Chesterton que había en Inglaterra un xuíz chamado Basil Grant, que un día perdeu a razón en plena vista, no momento de ditar sentenza. A cousa non ocorreu de repente, senón pouco a pouco, de maneira graduada e sucesiva. A primeira mostra de que o maxistrado non andaba ben da cabeza deuna cando empezou a rifarlles aos delicuentes, aos que acusaba de egoísmo, de debilidade de carácter e doutros defectos que nada tiñan que ver coas infraccións da lei que os conduciran diante do tribunal.
Máis adiante, das rifas pasou a facer consideracións sobre os acusados que se podían interpretar se non como insultos, polo menos como reconversións dunha gran dureza, incluso como faltas de caridade. A un primeiro ministro chegou a dicirlle: “Búsquese outra alma. Iso que vostede ten non serve nin para un can”.
A explosión chegou no xuízo que presidiu contra dous financeiros, acusados ambos de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 22, 2014 | Marxe
O outro día, un señor paroume na rúa en Madrid e preguntoume se falaba español. Non sei en que tribo me puido catalogar. Hai anos, en Armenia tiven a experiencia de que algunha xente se dirixía a min, na cidade de Ereván, falándome en armenio, dando por feito que era do país. Pola indumentaria que portaban supuxen que se trataba de campesiños desorientados no medio daquela grande urbe de cor rosa que indagaban unha dirección. De maneira que tirei a conclusión de que eu podería pasar facilmente por armenio.
Hai xente que non parece difícil identificar. Por exemplo, os nórdicos. Tamén se coñecen bastante ben os americanos, sobre todo os gordos. Polo que respecta aos irlandeses, hai un tipo grande, loiro e colorado, que resulta inconfundible. En España, en cambio, non existe un prototipo que represente de maneira clara ao español.
Se excluímos a iso que eu chamo o delgado … Seguir leyendo
