por amarxedotempo | Nov 13, 2017 | Marxe
Cando eu era rapaz, había no meu pobo un ateo público e recoñecido. Era un home rarote, penso que bastante malo, e moi ocorrente. Non sei cál das tres cousas me levaan a visitalo con frecuencia e a botar con el longas parrafadas. En xeral, as nosas conversas trataban de relixión, tema no que nunca estabamos de acordo e no que a superioridade dialéctica do meu contrincante era evidente. Un día, canso de perder sempre, faleille dos milagres como proba suprema e irrebatible da existencia de Deus. Pero volvín perder.
Díxome que a maior parte dos milagres que se contaban como tales non tiñan nada de extaordinario e que todos se podían explicar por causas naturais. Como exemplo púxome o caso dun paralítico que volveu a andar, para engadir a continuación que o verdadeiro milagre non era ese, senón o dun coxo sen unha perna ao que a perna lle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2017 | Marxe
Non lembro ben os detalles, pero para os rapaces da posguerra, un dos mitos que máis orgullo espertaban en nós, habitantes dun país marxinal e illado, odiado no estranxeiro, segundo nos contaban, era aquel dun futbolista da selección nacional española chamado Lángara ou algo así, se mal non recordo, que nun partido internacional lle pediu o balón a un compañeiro chamado Sabino, encargado de sacar unha falta preto da área, coas seguintes palabras: “Sabino, a mí que los arrollo”. O tal Sabino mandoulle a pelota á altura do peito, o outro parouna e saíu correndo con ela sobre o esternón, a toda mecha, levando por diante a todo canto contrario pretendía paralo. A lenda aseguraba que entrou na portería con varios rivais arrastras.
Non menos fermosos eran os comportamentos épicos de Bahamontes, o célebre ciclista toledano que non tiña competidores na montaña e que subía o Tourmalet en solitario, no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 11, 2017 | Marxe
Na antiga Alemaña do leste, nunha planicie próxima á fronteira con Polonia, érguese unha das empresas máis absurdas do mundo. Trátase dun complexo siderúrxico que carece das materias primas necesarias para o seu propio funcionamento, o ferro e o carbón, pero que emprega a preto de vinte e cinco mil homes. O mastodonte, que naturalmente está condenado a desaparecer, xa iniciou os primeiros estertores da agonía. Os traballadores, asustados polo que vai pasar, culpan a uns poucos refuxiados políticos da súa desgraza.
É como culpar aos portugueses de traer os sapos para España, unha acusación que aínda se lles segue facendo nalgúns lugares de Galicia. Hai moitos anos, os labradores da miña terra, alá na Limia, culpaban a uns avións estranxeiors, quizais franceses, de botar o escaravello da pataca. Recentemente, en Iraq fusilaron a tres xordanos acusados de introducir formigas rabiosas no país.
Sempre, en todas partes, hai un culpable … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 10, 2017 | Marxe
O outro día estiven en Mondariz, a vila famosa do balneario, para dar unha conferencia. Despois, xuntámonos un grupo de amigos para cearmos xuntos e falar sen présas. Como ao día seguinte non era xornada de traballo, a tertulia prolongouse ata as dúas da mañá, que son, polo menos para min, as horas máis agradables de todas. Na mesa tocoume, dun lado, o alcalde, que está empeñado en facer do seu pequeno concello un lugar ideal, que cada vez se parece máis á Europa tranquila, ecolóxica e intelixente.
Do outro lado, tiña ao pintor Xavier Pousa, que me tirou das orellas. Polo visto, segundo me aclarou, as veces que teño falado aquí dun paisano seu algo prosas, cachazudo e afeccionado á carreira pola conquista do espazo e á política internacional, confundinlle o nome: non era O Carallete, senón o Generoso.
Por certo que me contou outra historia, creo que do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 9, 2017 | Marxe
Onte xuntámonos en Vigo un grupo de amigos para recordar a Paco Mantecón. Aínda non pasou moito tempo desde o día da súa morte, pero transcorreron meses dabondo para que empecemos a lembralo como era, cando era Paco, e non aquela imaxe amarela e espectral dos últimos meses, cando xa non parecía el. Entraba no meu despacho case sen forzas, falando desde moi abaixo, coas cubertas dos últimos libros que fixera, cheas de colores, un dato que ao principio me desconcertaba, ata que me decatei de que estaba poñendo alegría arredor del, tratando de compensar a negrura en que o ía sepultando a enfermidade.
El non era así. Agora volvo recordalo cos seus bondadosos ollos de chinés e o xesto da boca, nunca souben se de coñón ou de escéptico, talvez de pasota, polo menos nos últimos anos, cando supoño que algunhas certezas se lle encheran xa de melancolía, aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 8, 2017 | Marxe
Estou vendo a don Vicente Risco, pequeniño e nervioso, parado diante do café Parque en Ourense, alá polo inverno de 1961, soportando en silencio a bronca dun pintor incomprendido, convencido de ser un xenio, que lle reprochaba non telo seleccionado para figurar nunha exposición que se ía celebrar en Madrid. O agraviado, cada vez máis agresivo, despois de afirmar categoricamente que ninguén pintaba mellor ca el, incluído Manolo Prego, perdeu o sentidiño e empezou a proclamar a berros que só Velázquez o superaba.
Don Vicente entrou pálido no café, rosmando polo baixo o nome de Xesús, que repetía sen cesar como se tivese medo de que o mundo acabase de ser asaltado de repente por unha banda incontrolada de xente disparatada. Foi entón cando lle escoitei dicir por primeira vez que os necios son sempre máis perigosos que os malos.
Estes días, cunha monotonía exasperante, os periódicos non deixan de … Seguir leyendo
