por amarxedotempo | Oct 14, 2017 | Marxe
Onte pola tarde, cando regresaba á casa despois do traballo, vin escoitando na radio unha entrevista cunha cantante famosa. A locutora empezou preguntándolle se conseguira chegar ata os estudios onde estaban falando, sen ser acosada polos fotógrafos e a entrevistada respondeu que xa coñece algunhas técnicas para librarse a tempo dos seus perseguidores. Logo explicou en que consiste esa experiencia de sentirse vixiada todos os días, sen posibilidade de saír á rúa tranquilamente, como unha persoa normal.
Isto de persoa normal repetiuno varias veces. Dicíao con nostalxia, igual que se falara dun ben perdido e irrecuperable, como a infancia. Por exemplo, nun momento da entrevista referiuse a unha amiga dela, á cal cualificou de normal e da que confesou que sentía envexa precisamente por iso, por ser unha muller como as demais.
Logo pasou a falar doutras cousas, entre elas a súa vida: érguese de mala gana porque lle gusta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2017 | Marxe
Onte a media tarde, cando volvía para a aldea no coche despois de pasar unhas horas cuns amigos na cidade, decidín cambiar o itinerario que fago habitualmente e coller por unha estrada distinta, non por nada especial, senón por variar un pouco. Sempre entretén algo máis. Mesmo na saída adiantoume unha moto, que despois levei diante por algún tempo, conducida por un rapaz novo e ocupada tamén por unha mociña que ía detrás, de paquete. Non será necesario describir as cousas con detalle, pois xa se sabe como van as parellas de noivos en circunstancias semellantes. Só engadirei que os dous eran moi novos e que debían andar de domingo.
No traxecto de varios quilómetros que fixemos xuntos, a pesar de que a moto era unha desas maquiniñas modestas, con escasísima potencia e moitísimo ruído, moi adornada de carenas, cromados falsos e plásticos, o piloto comportábase na condución como se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 12, 2017 | Marxe
Onte pola mañá, nunha reunión dos xurados encargados de outorgar os Premios Nacionais de Literatura deste ano, unha funcionaria do Ministerio de Cultura pediunos a todos os asistentes que fixésemos o favor de darlle un papel co número das nosas contas bancarias para facernos o ingreso que nos corresponde en concepto de dietas. De pronto, un dos presentes, bo amigo meu, levantou a man para dicir que el non dispuña de ningunha conta. Naturalmente, todo o mundo pensou que se trataba dunha broma.
Tivo que explicar que el era padre marianista, aínda que levase chaqueta e gravata, e que o voto de pobreza non consistía nunha simple declaración de principios, senón nun feito real: el non tiña diñeiro propio. Díxoo nun ton sinxelo, sen que parecese nin unha predicación nin unha mostra de arrogancia, con naturalidade.
Escuso engadir que se creou un problema que ninguén sabía como resolver. Tampouco será … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 11, 2017 | Marxe
Nos primeiros días de novembro de 1928, o criminal xudeu Arnold Rothstein, que entón tiña arredor de corenta anos, estaba ceando cunha preciosa rubia elegante, Inez, no restaurante Lind’ys, en Nova York. Segundo ela mesma ten contado, falaban de amor, como adoitaban facer sempre que se encontraban. Unha chamada telefónica levouno ata o hotel Park Central. Alí, na porta de servizo, alguén lle meteu un tiro nunha ingua e acabou con el. Aínda que chegou consciente ao hospital, negouse a dicir nada do nome do seu asasino.
O Arnold da realidade, que nunca matou a ninguén, aínda que sempre levaba pistola, serviulle de modelo ao novelista Scott Fitzgerald para crear o personaxe Meyer Wolfsheim de O gran Gatsby. Ao contrario do que suxire esta novela, Rothstein era un home refinado, que lle aprendeu modais a tipos rudos como Luciano.
Dunha especie ben distinta parecen os matóns rusos que estes días … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 10, 2017 | Marxe
O tío Rito era un velliño da parroquia de Beiro, a mesma onde estivo de cura o célebre don Basilio Álvarez. Fumaba folla seca de millo que el mesmo picaba con paciencia cunha navalla sobre unha mesa de madeira e bebía todos os días unha botella de tinto purrela que el dicía que sabía a gloria. Dúas veces á semana baixaba a pé a Ourense pola mañá, e despois, pola noitiña, volvía subir contento a empinada costa de Canedo, unha calzada romana que agora está cuberta de asfalto. Foi o único centenario que coñecín.
De aspecto, parecía unha uva pasa. Faltábanlle os dentes e tiña unha pel seca e enrugada, como de cobra ou lagarto. O pelo, bastante abundante e branco, era liso e fino, con guedellas que lle saían por fóra da pucha, un verdadeiro escándalo de buracos, roña e caspa. Falaba forte e valente, a peito cheo, pero … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 9, 2017 | Marxe
O outro día falei aquí dun profesor que tiven hai anos, nos meus tempos de estudante universitario, a quen un día soprendín dicindo uns pecados enormes pola rúa, pero non porque fose mal falado, senón porque ía poñendo en voz alta exemplos da maneira de falar dos mozos e as mozas de hoxe. Tiña moita preocupación polas palabras. Froito desa preocupación foron non poucos traballos, como aquel, que eu recordo perfectamente, sobre a orixe da expresión “estar más sobada que el tejito”, na súa versión castelá, ou “estar máis sobada que a folla de santos”, en versión galega. Ambas as dúas proceden da liturxia, cando o crego tocaba cos dedos unha folla do misal que contiña unha oración aos santos que empezaba: “Te igitur…”
O citado profesor emocionábase con estas cousas, tanto que, ás veces, mentres as explicaba na clase, quebrábaselle a voz. De mozo fora poeta, pero sen moito … Seguir leyendo
