De neno coñecín varios individuos que quixeron voar utilizando alas de palla. Un deles desfixo os fociños cando se botou desde a cima dunha árbore e tivo que pasar pola vergonza de ser trasladado ata a casa atravesado no lombo dun burro. Salvouse, a pesar de todo. Non tivo tanta sorte un francés que inventou un artiluxio mecánico, algo así como as ás dun morcego en versión futurista, e que se lanzou desde o primeiro piso da Torre Eiffel. Na película que se garda do suceso vese como o toliño se enterra medio metro no chan.
Hai uns días estivo na casa o mago Antón, que prepara novo espectáculo. Nel vai voar dentro da carpa, sobre o público, en todas as direccións, subindo e baixando, tirándose en picado, proseguindo despois en voo rasante, cos zapatos rozando as cabezas dos espectadores, para remontarse de novo ata o curuto do circo.
A min, isto de voar sempre me intrigou. Non me refiro a facelo con ás, sexan estas de palla ou de plástico, que é xa unha realidade mecánica que nuns casos custa uns miles de pesetas, máis a gasolina, e algo menos cando se utiliza o vento como propulsor. Falo de voar sen nada, a corpo xentil. Unha das razóns que lle quita interese a Supermán é a capa, un detalle innecesario que arruinou o que puido ser un magnífico achado, transcendente e poético. Voar significa superar a limitación humana e converterse en anxo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de xaneiro de 1994.