por amarxedotempo | Nov 20, 2017 | Marxe
Houbo países no pasado que tiñan días considerados nefastos, nos cales a xente non podía tomar baño, embarcar ou comer peixe, nin matar determinados animais, como bois, cabalos, coellos ou cabras. Pola contra, nos días bos, estaba autorizado case todo, incluso comer prea, un prato que merece a consideración de exquisito aínda hoxe en países como Tanzania. Entre os días nefastos e os bos, nos chamados “de ameaza” prohibíanse as viaxes por terra, especialmente se había temporal, vento, neve ou tronada.
Desde entón, o calendario perdeu todo dramatismo e non quedan nel máis que algúns restos dos medos do pasado. En martes e trece, aínda hai xente que nin se casa nin se embarca. Mesmo hai persoas que ese día non saen á rúa por temor a que lles suceda algunha calamidade. Hai pouco, un ferrador de Sevilla confesou na televisión que nesa data el pasaba o día metido na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 19, 2017 | Marxe
Onte pola tarde fun dar un paseo arredor do Monte do Boi, en Baiona, seguindo o camiño que rodea o parador pola parte de abaixo, pegado ao mar. É un lugar agradable, sobre todo en días cincentos e tristes, pouco aptos para o turismo, cando a xente prefire estar ao abrigo nas casas ou dentro dos cafés. Non había case ninguén, de xeito que me sentei nunha pedra, vendo como rompían as olas, un tren de auga escura que ao bater contra as rocas se convertía nunha escuma branca primeiro e logo se ía transformando, ao remansar, nun conxunto de cores, entre azuis e verdes, no que predominaban os esmeraldas. Naturalmente, á beleza deste espectáculo había que engadirlle aínda o ronquido da auga, un trebón que non impuña, senón que arrolaba.
Mentres descansaba sobre a pedra, vin que viña voando cara a min un abellón. Non sei onde lin que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 19, 2017 | Marxe
Para ir de Xerusalén a Petra, a mítica cidade situada no veciño reino de Xordania, hai que seguir un camiño bastante absurdo. En primeiro lugar, vaise en dirección norte, deixando o río Xordán á dereita; logo atravésase a fronteira, sobre o río, e iníciase a volta en sentido contrario, desandando unha boa parte do longo percorrido feito a través do deserto de Xudea. O incordio débese a razóns de tipo militar, pois a comunicación entre os dous países, a pesar de que as relacións entre eles son hoxe moi boas, non resultan, con todo, fáciles. Entre os ríxidos controis de seguridade duns e a ineficacia burocrática dos outros, botamos na fronteira arredor de dúas horas.
Antes, ao atravesar a cidade bíblica de Xericó, convertida agora nunha pequena vila de aspecto pobre, emprazada nun oasis, ao pé do Monte das Tentacións, atopámonos cunha caravana de coches oficiais, con periodistas, motoristas, unha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 17, 2017 | Marxe
Cando eu estudaba en Santiago, alá polos anos sesenta, moitas tardes de domingo achegábame ata a casa de Xavier Carro, na Rúa Nova, onde pasabamos horas de conversa para arranxar o mundo ou escoitando música para cultivar a alma. Nunha habitación contigua, don Andrés, que fora cóengo na Habana, recibía a cubanos desesperados con Fidel Castro, de quen contaban crimes horribles, desde que roubaba no colexio ata que lle pegara un tiro a un neno. Entón, nós marchabamos a dar un paseo.
Ao chegar á rúa, de maneira inevitable, batiamos de fronte con Xermán, que rexentaba un tenderete debaixo dos soportais. Vendía os cigarros de un e un e os caramelos de tres en tres, ademais de toda clase de miudezas de chocolate para os lambonciños que non tiñan posibilidadees de entar en Mora a comer uns pasteis.
Moitas voltas lle teño dado ás contas daquel home, incapaz de imaxinar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 16, 2017 | Marxe
Unha das características do Paquito Galletas, a quen eu tratei na miña infancia, era que contaba a guerra moi ben. Máis que as cousas das que falaba en si, o interese do relato estaba nos sons. Cando quería narrar o asalto a unha trincheira, por exemplo, da súa boca saían os disparos dos fusís (pimpum-pim-pum) e das metralletas (ta-rra-ta-ta-tá), o zoar dos avións (fiuuuuu), ademais dos berros do xefe que os mandaba (“¡Adelante, valientes, que el enemigo es nuestro!”). A pesar do rudimentario do procedemento, non contaba dúas batallas iguais, aínda que no fondo todas se parecían a unha especie de verbena.
O curioso era que o inimigo quedaba tan envolto en toda aquela parafernalia de ruídos que non resultaba visible. Con todo, existía, porque de cando en vez, o Paquito aludía a el, ou a eles, como “aqueles pobres infelices”. Iso fixo que eu non vise a guerra … Seguir leyendo
