por amarxedotempo | Sep 10, 2017 | Marxe
Un amigo meu que ten viaxado bastante polo mundo, un día atopouse de forma inesperada co rostro feroz do racismo. Pasaba unha tempada feliz nunha pequena vila do norte da península de Xutlandia, a onde o conducira o amor exaltado por unha danesa loira e divina. Unha tarde, mentres a moza facía compras, el paseaba contento e sen rumbo pola praza maior do lugar. De súpeto achegóuselle un señor pequeniño, ameazando co puño pechado e berrándolle en inglés: “Negro noxento, marcha deste país”.
O meu amigo non é negro, senón moreno, e ao principio, pasada a sorpresa, pensou que o que lle acababa de suceder era máis divertido que dramático. Nin sequera llo contou á súa rapaza. Pero o asunto repetiuse varias veces máis, a última coa novidade de que o racista pequeno viña acompañado por un gordo colorado e que os insultos viñan acompañados de empuxóns.
A historia rematou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 9, 2017 | Marxe
Un dos regalos que máis agradecín na miña vida fíxomo un parente con quen, alá nos anos da adolescencia, mantiña eu unhas discusións feroces e frecuentes, absolutamente irreconciliables. El era un home dun conservadurismo acorazado, algo carcuncia e pouco flexible; eu era un rapaz que quería entender máis do que entendía e que aspiraba a cambiar o mundo. As disputas acabaron algunhas veces a berros, en parte porque el tiña moitos anos e un temperamento forte, e eu debía ser bastante impertinente.
Nunha ocasión, este familiar, nunha viaxe a Madrid, comproume na Estación do Norte o Diario de Ernesto Che Guevara, que acababa de publicarse. Entregoumo cunha dedicatoria fermosa, ditada por un gran corazón. Escuso dicir a sorpresa que levei e a alegría que sentín, aínda que aquilo non impediu que seguísemos discutindo.
O mesmo día que recibín aquel libro, púxenme a lelo con ilusión. Recordo unha frase que me … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 8, 2017 | Marxe
Con frecuencia, paso pola rúa 47, no centro mesmo de Manhattan. Nela está unha das miñas librerías predilectas, Gotham, da que xa teño falado aquí. Nesa rúa, nos metros que se estenden entre a Quinta e a Sexta avenidas, está un dos centros do poder mundial. Dar unha volta por alí é como asisitir a un espectáculo. Os xudeus, moitos deles vestidos con abrigo, camisa branca sen gravata e sombreiro negro, barbudos e con tiburazóns no pelo, parecen caricaturas de si mesmos: narices de gancho, ollos escuros, pel cetrina. Vense de pé diante das xoierías, facendo negocios cos diamantes ao aire libre.
As transaccións económicas desta rúa soben a unha cifra fabulosa: arredor de cincocentos millóns de dólares diarios, que traducidos a pesetas deben ser algo así como setenta e cinco mil millóns. Iso, cada día, durante todo o ano, descontando sábados e domingos. Fixen a proba para coñecer o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 7, 2017 | Marxe
Cando Luis Buñuel estreou en París a película L’Âge d’or, alá polo ano 1930, armouse un escándalo inmenso, tal como el pretendía. Na sala onde se proxectaba o filme houbo de todo: berros, insultos, labazadas, ameazas e mareos. Os máis agresivos foron os membros da Liga dos Patriotas, entre os que figuraba un individuo de case douscentos quilos de peso que se dedicaba exclusivamente a facer unha cochinada ruidosa como desprezo absoluto contra unha película que el consideraba un atentado contra a estética.
Esa debeu ser tamén a razón de que as pinturas que se exhibían no vestíbulo do cine, obra dalgúns amigos de Buñuel, como Picasso ou Miró, fosen pasadas a coitelo. No labor de destrución dos cadros parece que o gordo fisiolóxico desempeñou outra vez un papel principal. Naturalmente, por motivos estéticos.
Entre as numerosas bombas fétidas e obxectos aínda peores que se lanzaron contra a pantalla, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 6, 2017 | Marxe
Teño un amigo desde os anos do instituto, a quen vexo case a diario e co que boto longas parrafadas, ás veces rindo ata sentir dor na barriga. É un home profundamente intelixente e algo nervioso. A intelixencia permítelle rir de si mesmo; o nerviosismo colócao con frecuencia en situacións que o levan a practicar aquela virtude. Foi o que nos sucedeu antes de onte, cando acordamos saír a cear os dous, máis a súa muller, coa idea de pasar os tres xuntos unhas horas agradables en compaña, como temos feito en tantas ocasións.
Desde o principio, o meu amigo empezou a dicir que a súa muller quizais pisara algunha porcaría de can porque cheiraba. A pobre, por máis que miraba os zapatos, non se sentía culpable. O cheiro, sen embargo, seguía. Igual que as acusacións e as protestas de inocencia durante toda a cena e aínda logo, cando continuamos … Seguir leyendo
