por amarxedotempo | Sep 25, 2017 | Marxe
A primeira vez que estiven en Nova York, hai anos, descubrín unha pequena capela, Saint Peter’s Church, englobada baixo un dos edificios máis representativos da cidade, o Citicorp, ese rañaceos azul, de aluminio e cristal, que remata nun plano inclinado. Trátase dunha igrexa luterana moderna, decorada no interior con madeira de carballo, moi clara e luminosa, pero recollida ao mesmo tempo, alegre e tranquila. Nunca estiven en Nova York sen achegarme nalgún momento a este agradable recuncho de paz, no que se produce o milagre de atoparse de repente no corazón mesmo de Manhattan e non escoitar os ruídos do tráfico nin os berros da xente.
Onte pola tarde, pasei por alí. Pola mañá, a través do teléfono, chegárame a noticia da morte dunha compañeira en Vigo, Marisa Ramos, unha rapaza aínda nova, brillante profesora de lingua, namorada da súa profesión. Non me sorprendeu a novidade, porque ela mesma me … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 24, 2017 | Marxe
Se un le os periódicos españois dos anos corenta e cincuenta, o número de milagres e feitos prodixiosos que neles se reseñan case a diario resulta turbador: gatos con alas, a música de violín que sae do estómago dunha vaca, un morto que os sábados pola noite ouvea como o lobo desde a tumba, as habelencias dun neno superdotado que aos sete meses canta ópera e resolve ecuacións de segundo grao… As marabillas do misterio dulcificando o amargor insoportable da vida cotiá.
De cando en vez, fálase tamén dalgún que outro fenómeno da natureza, perfectamente explicable desde as leis da razón. Por exemplo, un cabrito con dúas cabezas ou o caso aínda máis raro, pero igualmente comprensible, dun neno que naceu con sete testículos, todos normais e en correcto estado de revista.
Este último, paradigma portentoso dunha concepción macroeconómica da virilidade, apareceu a destempo, nunha época frouxa, cando o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 23, 2017 | Marxe
Nun dos meus libros utilicei unha historia real que eu vivín cando era inocente, é dicir, hai moitísimos anos. Un amigo que se chamaba Toñito e que, por ser fillo dun sancristán, facía de acólito, convenceume sen demasiado esforzo de que detrás do altar de Santo Antón, alá na igrexa de Sabucedo, vivía unha filla do Demo, pequeniña coma un rato, que se chamaba Rosita. Estouseguro de que a cheguei a ver, só un instante, por suposto, pero con tanta claridade que aínda hoxe a recordo. Levaba unha chaquetiña encarnada.
O mesmo rapaz díxome outra vez que unha señora rara que vivía na aldea e que nunca saía estaba preñada do Demo. Nunca conseguín pasar por diante da casa daquela muller sen acelerar a marcha. Non sei por que motivo imaxinei que o fillo que ía nacer daquel pecado espantoso tiña que ser un neno con cara de vaca.
Supoño … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 22, 2017 | Marxe
Estes días, referíndose ao asasino da nena de Vilalba, son moitas as persoas que falan friamente de formas de vinganza refinadas e brutais, todas merecidas polo monstro. Cando a xente se atopa cunha degradación tan grande do ser humano como nesta ocasión, sente o dereito de considerar que a esta especie de bichos non lles de bían alcanzar os beneficios que lles corresponden ás persoas, incluídos eses criminais que nun momento de arrebato pasional collen unha arma e acaban coa vida dun semellante.
Dicíame un amigo que a fronteira está moi ben definida nas prisións, onde os inquilinos toleran calquera acción, por salvaxe que sexa, contra os adultos, pero non soportan os delitos contra os inocentes. Esa é a causa de que aos responsables de crimes nos que as vítimas son nenos, os seus compañeiros de cárcere os agredan e pretendan linchalos. Non os consideran xente.
En realidade, ¿son xente? … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 21, 2017 | Marxe
Non sei se algún día falei aquí dunha compañía de boxeo que había en Ourense, alá cando eu era neno, e que andaba organizando combates polas vilas. Eu vin unha daquelas veladas na pista de baile do Café Antela, en Xinzo de Limia, e recordo moi ben os nomes de dous dos boxeadores que se enfrontaron naquela ocasión, un que se chamaba King Kong e outro que respondía por Carqueixa. O primeiro levaba un Sagrado Corazón tatuado no peito e unha señora despampanante nas costas. O segundo fungaba moi ben, tanto que, despois daquel combate, os nenos estivemos xogando a sermos boxeadores durante algún tempo e tratabamos de imitar aquel ruído feito co nariz.
A xente dicía, agora sei que sen fundamento de ningún tipo, que un daqueles homes era millonario, que gañara moito diñeiro combatendo polo mundo adiante, pero que non se resignaba a vivir no anonimato, fóra do … Seguir leyendo
