A primeira vez que estiven en Nova York, hai anos, descubrín unha pequena capela, Saint Peter’s Church, englobada baixo un dos edificios máis representativos da cidade, o Citicorp, ese rañaceos azul, de aluminio e cristal, que remata nun plano inclinado. Trátase dunha igrexa luterana moderna, decorada no interior con madeira de carballo, moi clara e luminosa, pero recollida ao mesmo tempo, alegre e tranquila. Nunca estiven en Nova York sen achegarme nalgún momento a este agradable recuncho de paz, no que se produce o milagre de atoparse de repente no corazón mesmo de Manhattan e non escoitar os ruídos do tráfico nin os berros da xente.
Onte pola tarde, pasei por alí. Pola mañá, a través do teléfono, chegárame a noticia da morte dunha compañeira en Vigo, Marisa Ramos, unha rapaza aínda nova, brillante profesora de lingua, namorada da súa profesión. Non me sorprendeu a novidade, porque ela mesma me dixera moi serenamente, a última vez que a atopei na rúa, a principios do mes de xullo, que lle quedaba pouco tempo de vida.
Acordeime daquela última conversa cando ía paseando polo centro da cidade. Entón, dunha maneira case inconsciente encamiñeime cara á capela do Citicorp, alí ao lado. Cando cheguei non había máis que unha rapaza negra, moi elegante e bonita, por certo, sentada nun dos bancos, e o organista ensaiando quizais un próximo concerto. Senteime eu tamén. De pronto, tiven o sentimento de atoparme nun lugar pequeno, nunha aldea, por exemplo, non nunha das cidades máis grandes do mundo. O organista tocaba a Bach. Quedei alí bastante tempo, sen ganas de saír e sen facer absolutamente nada, nin sequera pensar. Logo fun ver unha exposición.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de setembro de 1998.