por amarxedotempo | Jun 15, 2017 | Marxe
Hai un par de días contei aquí como, nos anos da miña adolescencia, ía ler algúns periódicos ao café Imperial de Xinzo de Limia e como compartía ese costume con outras xentes que facían o mesmo. Entre eles recordo a un señor que materialmente comía os xornais. Quero dicir que de cando en vez, mentres lía unha noticia ou un artigo de colaboración, rachaba un cacho de papel, sempre da parte branca das marxes, facía unha especie de oblea redonda, abría a boca e depositábaa sobre a lingua, igual que unha hostia consagrada.
Nunca souben se era tolo ou simplemente extravagante. Supoño que un pouco das dúas cousas, pois con frecuencia falaba só, en voz alta, ou cantaba. Creo que era mestre sen praza, daqueles que viron interrompida a oposición cando estralou a guerra. Malvivía, aínda que andaba moi dignamente vestido, ben peiteado e pulcro, e teño unha idea de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 14, 2017 | Marxe
Cando eu tiña dezaseis anos, un día descubrín con sorpresa e con medo que me gustaba moitísimo unha señora xa madura que viña con frecuencia pola casa. Como daquela todas as incidencias perturbadoras da alma acababan botándose no confesionario, unha mañá de verán conteillo ao cura para que puxese algo de acougo no meu espírito atormentado. Non recordo ben as palabras que me dixo, pero non deberon ser de consolo porque aquel día saín da igrexa coa conciencia vivísima de ser un rapaz algo canalla.
Combatín a tentación como puiden, mesmo escribindo para min unhas notas nas que trataba de demostrarme que unha muller vella non podía ser atractiva, pois a beleza tiña que estar necesariamente unida á mocidade. Con todo, cada vez que aquela señora guapa aparecía pola casa, o meu corazón claudicaba.
Hai uns días, despois de tanto tempo, volvín atoparme con ela. Segue sendo elegante e fermosa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 13, 2017 | Marxe
Despois da parada de descanso en Bordeos, con visita a un “chateau”, onde algúns beberon viño para tres ou catro anos, incluídos os musulmáns, onte pola mañá chegamos a París. O recibimento foi magnífico, incluído un espectáculo, montado na praza que hai diante da estación de Montparnasse, no que un grupo de actores, subidos no alto dunha locomotora, actuaron e recitaron e cantaron poemas e cancións de todos os países, que ían sinalando sobre un gran mapa de Europa tamén cunha pequena locomotora de vapor. Logo déronnos entradas gratis para todos os museos, tarxetas para chamar por teléfono e billetes para o metro.
No tren vin falando cunha escritora suíza que me contou algunhas cousas curiosas. Ten dous nenos pequenos, aos que lles envía todos os días por internet unha descrición de cada un de nós. Despois, os rapaciños contéstanlle e dinlle quen é bo e quen é malo. E … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 12, 2017 | Marxe
O outro día vin na televisión un señor de aspecto cadavérico, con cara de sardiña, que propuña a recuperación do duelo como método para resolver as ofensas relativas ao honor. Nun principio pensei que se trataba dun bromista, incluída a facha que levaba, máis propia dun romántico arruinado que do avogado que dixo ser. Non obstante, transcorridos algúns minutos da entrevista, decateime de que falaba en serio e que acudía ao programa precisamente para facer propaganda da súa idea. Segundo o seu parecer, a volta ao duelo serviría sobre todo para darlle nobreza a un mundo no que a xente vive e morre na vulgaridade, sen un mínimo de grandeza.
Para defender esta última tese, sacou un papel do peto da chaqueta raída e leu unha colección de mortes recollidas dos periódicos ao longo dun ano, excluídos os accidentes de tráfico, os suicidios e os drogaditos: cinco mortos atragoados á … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 11, 2017 | Marxe
Cando falei aquí, haberá cousa de dous ou tres días, do conflito que enfronta a Alfredo Bryce Echenique cunha familia peruana que se sente inxustamente tratada nunha novela, un amigo recordoume o desgusto que tivo por un asunto semellante o escritor ourensán Julio V. Gimeno. Este home, que arruinou un premio de novela porque o gañnou nas catro primeiras veces que se deu, tiña unha tendencia irrefreable a provocar desgrazas. A pesar de todo, ou precisamente por iso, nunca deixou de ser un grande humorista.
Cando publicou a novela Jimmy, tu tío te espera, na que o protagonista é un norteamericano que responde polo nome de Jimmy Castiñeiras, apareceu un señor de Granada moi ofendido. Eu lin a carta e recomendeille a Gimeno que non lle fixese caso, entre outras cousas porque o querelante se chamaba Santiago Castiñeiras.
De resultas da correspondencia que o novelista mantivo con aquel home, … Seguir leyendo
