Hai uns días, tal como contei aquí a semana pasada, fun gravar un programa de televisión que incluía algúns lugares nos que transcorreu unha parte da miña infancia. Nunha das aldeas onde acudimos con ese propósito, tiñamos que filmar a casa duns parentes que agora non residen alí de maneira habitual e aos que eu me esquecera de avisar con antelación para que nos botasen unha man. Iso fixo que non puidesemos rodar en interiores e que, ademais, nos vísemos obrigados a entrar no patio da casa saltando por riba da cancela e que andásemos pola horta adiante buscando algún punto que nos permitise situar a cámara no escenario máis adecuado.
Era despois de xantar, a iso das catro da tarde, e o sol pegaba con forza. Eu xa tiña esquecido que a esas horas, en tempo de verán, non se ve unha alma por fóra e que as aldeas parecen escenarios de pantasmas, sen xente na rúa, apenas habitada por algún can deitado á sombra, durmindo a modorra da sexta na porta da casa. Iso mesmo era o que sucedía no sitio ao cal me refiro cando chegamos nós.
É dicir, que non vimos a ninguén. E, non obstante, unha semana despois, pola casa dos meus parentes pasaron máis de dez persoas para informar do que sucedera. O que máis me sorprendeu foi que a información, segundo tiven a oportunidade de comprobar, era correcta, incluso respecto dun par de frases que eu pronunciei diante da cámara. Sempre me chamou a atención este misterioso sistema de alerta, tan discreto, que lles permite aos nosos paisanos controlar ata a última mosca que atravesa voando polo lugar. Aínda que ás veces, iso tamén é certo, a mosca se converta nunha avioneta e dentro do aparato viaxen cobradores de contribucións.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de xuño de 1999.