por amarxedotempo | Mar 21, 2017 | Marxe
Onte pola mañá a señorita do Ministerio de Exteriores que me veu recoller ao hotel para trasladarme ao aeroporto de Orly, mentres iamos de camiño preguntoume amablemente pola impresión que me causara o Salón do Libro. Sen necesidade de mentir por cortesía, díxenlle que me impresionara sobre todo a participación do público francés, tan interesado nos debates e as conferencias. Faleille tamén das colas enormes que se formaban diante das casetas onde había escritores firmando exemplares das súas obras.
Ela confesouse lectora voraz, pero sometida á tiranía dun traballo que non lle deixaba moito tempo para ese mester. Esa foi a razón, por exemplo, de que non puidese acudir ao Salón o día que máis lle apetecía, cando veu a escritora Doris Lessing, da que se confesaba admiradora e de quen tería moito gusto en posuír un autógrafo.
Polo que respecta ás mesas redondas dos españois, aseguroume que escoitara boas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 19, 2017 | Marxe
O outro día escoitei na radio a un deses individuos que se fartaron de dicir, incluso a través da publicación de libros, que coa chegada do ano 2000 ían ocorrer moitísimas catástrofes, incluída a fin do mundo. Non conseguín saber se era un home alucinado ou un golfo que fai negocios administrando parte da vida eterna. Este señor foi un dos moitos que prediciu o final do universo e de todo rastro de vida sobre a terra para o pasado día 3 de xaneiro. Naturalmente, non quixo aceptar o fracaso da súa profecía e, para xustificarse, reconverteuna cun par de trucos de tipo esotérico, co argumento de que o 3 de xaneiro equivale ao 6 de abril.
Supoño que o 6 de abril acabará convertido despois nunha data posterior, aínda que non alcanzo a comprender a razón de poñer uns prazos tan curtos, pois a este paso, deseguida se lle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 18, 2017 | Marxe
Onte, en Santiago, ao entrar nunha tenda, unha señora moi amable preguntoume polo gato Samuel e díxome que había tempo que non falaba del. Expliqueille que non o fixera, en primeiro lugar, porque non quero ser pesado; en segundo, porque a Samuel non lle pasa nada, é dicir, que está ben. Iso de que a un non lle pase nada significa que non lle ocorren esas cousas extraordinarimente boas que a xente chama felicidade nin esas cousas extraordinariamente malas nas que consiste realmente a desgraza. Cando se está na situación na que se atopa o noso gato nos últimos tempos, pódese dicir que un vive tranquilo, que é a forma máis sinxela de ser feliz.
Polo demais, a única novidade é que Samuel debe estar medrando. Refírome a que, pensando en termos humanos, xa non parece exactamente un rapaz e semella que empeza a ser un home. Digo isto porque … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 17, 2017 | Marxe
En relación con esa ovella que atacou a un amigo meu en Ponferrada, e que a min tanto me sorprendeu, unha persoa que coñece ben a vida da aldea asegúrame que non se trata de ningún feito raro nin infrecuente, sobre todo cando están criando. Díxome tamén que todos os animais poden atacar nesas circunstancias e que el sabe de casos de xente que foi picada por paxariños, incluído un canario que mancou nunha orella ao seu propietario. Tamén oíu falar dun señor de Gudes que foi mordido por un coello.
Pode ser. A min, todo o que vaia máis alá de cans, vacas, porcos e semellantes, resúltame raro. Por outra parte, hai lendas. Na miña terra, cando eu era rapaz, falábase dun home que un día estaba durmindo nun prado e que unha cobra se lle meteu pola boca e que lle quedou enganchada no estómago, co rabo fóra.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 16, 2017 | Marxe
Alá polos anos vinte houbo un incendio en Ourense no que os bombeiros tiveron que salvar do lume o dono da ca sa, que naquel momento estaba durmindo e corría o risco de morrer abrasado entre as sabas, sen decatarse. Cada vez que a miña avoa nos contaba o suceso, dicía que aquel home fora sacado por unha ventá en “estado inconveniente”, sen concretar máis, recondándonos despois a necesidade de permanecer sempre en presenza de Deus, mesmo cando se dorme, incluída a roupa que se emprega.
De neno, eu entendía o “estado inconveniente” como se a aquel señor do incendio o pillasen durmindo en porrancha, sen camisa nin pixama, aínda que xa de maior, moitas veces teño pensado se o pudor que utilizaba a miña avoa para referirse a aquela situación non escondería algo peor: cousa de puntillas, por exemplo.
Esta semana lin en The New Yorker a noticia de … Seguir leyendo
