Onte, en Santiago, ao entrar nunha tenda, unha señora moi amable preguntoume polo gato Samuel e díxome que había tempo que non falaba del. Expliqueille que non o fixera, en primeiro lugar, porque non quero ser pesado; en segundo, porque a Samuel non lle pasa nada, é dicir, que está ben. Iso de que a un non lle pase nada significa que non lle ocorren esas cousas extraordinarimente boas que a xente chama felicidade nin esas cousas extraordinariamente malas nas que consiste realmente a desgraza. Cando se está na situación na que se atopa o noso gato nos últimos tempos, pódese dicir que un vive tranquilo, que é a forma máis sinxela de ser feliz.
Polo demais, a única novidade é que Samuel debe estar medrando. Refírome a que, pensando en termos humanos, xa non parece exactamente un rapaz e semella que empeza a ser un home. Digo isto porque se deita cedo e xa non sae de noite, nin sequera os sábados. No que respecta a madrugar, nin fu nin fa. Ás veces, cando marcho a traballar, véxoo lavándose; outras veces, segue durmindo.
Aínda que non está ben que o diga eu, o gato Samuel vese cada vez máis guapo, cualidade que se acentúa, como sucede coas persoas, porque el non é consciente da súa beleza e, polo tanto, non se comporta como un presumido: goza do privilexio, non sempre posible, da naturalidade. Aí atrás, por exemplo, andou algo coxo, unha pequena eiva que lle durou apenas un par de días. Unha tarde, mentres eu lía paseando polo xardín, vino pasar coa súa pata galana. Naquel momento veume á cabeza un pensamento estúpido: caso de ser persoa, aquel animaliño de Deus podía levar un elegante bastón. Hai a quen lle queda ben calquera cousa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de marzo de 1999.