por amarxedotempo | Feb 8, 2017 | Marxe
O domingo achegueime a Lalín para ler o pregón da Festa do Cocido, que é un dos acontecementos gastronómicos máis importantes do país. Durante perto de dúas horas, estivemos vendo un desfile de charangas, grupos de danza, gaiteiros e xente que amosaba, desde as carrozas, tractores e camións, as súas tradicións e habilidades: serranchíns serrando madeiras, zoqueiros facendo zocos, cesteiros preparando cestos, queixeiros fabricando queixos e incluso unha familia desfacendo un porco. Había tamén un xabarín domesticado, unha vaca dando leite e non sei cantas cousas máis. Unha grande explosión popular, alegre e simpática, moi natural.
O xantar, impoñente, con centos de persoas. Eu dediqueime a identificar, con verdadeiro interese, os vinte e oito sabores que, segundo Cunqueiro, ten a cacheira, ou cachucha, como se chama na miña terra a cabeza do porco. Non cheguei a todos, ignoro se por culpa do meu padal ou porque para alcanzar esa meta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 7, 2017 | Marxe
Oxalá a noticia que estes días publican os periódicos sobre John Edgar Hoover non sexa certa. Tal como conta un libro que acaba de aparecer nos Estados Unidos, o mítico xefe do FBI, que dirixiu con man de ferro a policía federal americana durante preto de cincuenta anos, adoitaba vestirse de muller para participar en festas e orxías sexuais que se celebraban nun luxoso hotel de Nova York. Sen pretender furgar de maneira morbosa na vida privada de ninguén, a noticia sobrepasa os límites da intimidade e ten interese para todos.
Como é sabido, á fronte do seu departamento, Hoover actuou cunha dureza desapiadada contra os que el consideraba os inimigos do país, entre eles moitos intelectuais, actores e directores de cine, algúns dos cales foron acusados de traizón, frecuentemente con probas fabricadas, e enviados ao cárcere. Foi tanto o poder que acumulou este home, que todos lle temían, incluso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 6, 2017 | Marxe
Cando falei onte aquí do meu antigo compañeiro de estudos, un rapaz a quen lle chamabamos Gomirro, viñéronme á memoria outros episodios e outras persoas daquela época. Por exemplo, o Zalo Peláez, a quen aínda vexo en Xinzo de cando en vez. Era un bromista, cunha vocación cómica irresistible, sobre todo nas clases de relixión. Nunca souben por que motivo difícil de entender, o profesor da materia, un cura completamente xordo, tiña a opinión de que aquel rapaz coñón era o mellor alumno que tivera nunca.
Por iso lle pedía case sempre que saíse a dar lección, o cal se convertía nun verdadeiro escándalo. Quero dicir que o citado compañeiro, cunha audacia que nos impresionaba, púñase a falar como Cantinflas pero sen articular unha frase que tivese sentido. Por exemplo: “Andele, señor cura, que le digo que le voy a decir, digo yo”.
Nalgunhas ocasións aproveitaba para facer chistes, o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 5, 2017 | Marxe
Algunhas veces me referín neste pequeno recuncho do periódico á tertulia de verán que mantemos Gonzalo Torrente Ballester e outros amigos, desde hai xa moitos anos, nunha cafetería de Baiona. Ás veces, cando o novelista se sente vago para moverse, arte que practica cunha contumacia admirable, montamos a cháchara no xardín da súa casa da Ramallosa, á sombra duns laranxeiros que dan un froito excelente, verde por fóra e puro azucre por dentro. O que máis me gusta de Torrente nesas tertulias é que cre en moi poucas cousas.
Por iso nunca se exalta. Os que non o coñecen ben poden pensar que se trata dunha persoa cerebral, o cal é certo, e sen entusiasmos, o cal non é certo. Eu téñoo visto autenticamente extasiado diante de calquera aparato electrónico ou escoitando unha conversa intelixente. As ideas, non obstante, pásaas sempre pola cabeza.
O corazón resérvao para os sentimentos. Ignoro … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 4, 2017 | Marxe
Había na miña vila un matrimonio, os dous amigos meus e xa desaparecidos, que chegaran a un curioso pacto, medio en broma medio en serio. Segundo o acordo, o home, que era descrido, podía facer o que quixese, naturalmente dentro dunha orde, nos días de carnaval. A cambio, a muller, que era moi da igrexa, gozaba de bula para empregar a Semana Santa como mellor lle parecese, o cal quería dicir que podía participar en misas, rosarios e procesións, especialmente na da Virxe Dolorosa.
Debo dicir que a Semana Santa era divertida. Había dous romanos, un deles o Malarraza, un neno que facía de Cirineo, outro que actuaba de Xoán Bautista e outros que eran San Pedro coas chaves do ceo, unha nena que levaba unha cobra de mentiras na man, a Xustiza cos ollos tapados e non recordo cantas cousas máis.
Todo isto desapareceu. O carnaval, en cambio, foise … Seguir leyendo
