Ao principio pensei que me estaban falando dunha tola, pero conforme avantaba a conversa non tardei en decatarme de que se trataba dunha señora normal. A historia ten que ver cunha casa e a protagonista é unha muller de idade mediana, empeñada en conseguir unha vivenda de protección oficial nun barrio determinado dunha cidade galega, nas inmediacións dun fermoso xardín público. O problema radicaba en que non tiña dereito, pois xa lle fora asignado un piso noutra parte, que polo visto non era do seu agrado.
Durante meses, a aspirante ía e viña de oficina en oficina, tratando de convencer a autoridades e funcionarios de que a razón estaba do seu lado. Pouco a pouco, a lóxica implacable dos argumentos legais foi destruíndo sen piedade a febleza das alegacións da interesada. Entón empezou a falar da saúde e dos nervios.
Nin por esas: a burocracia é o último lugar do mundo onde tería acollida un corazón triste. Debeu ser por iso que a señora decidiu cambiar de estratexia e botar man do auxilio do ceo. Presentouse nun despacho oficial dicindo que se lle aparecera Deus en soños e que lle impuxera o deber de vivir o resto dos seus días naquel barrio apetecido. Tampouco lle valeu de nada, pero saíu do lugar advertindo ao responsable dos riscos que lle corría a salvación da alma. Se eu estivese na pel deste, andaría preocupado.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de febreiro de 1996.