Como é sabido, hai anos, os nenos tíñanlle medo aos curas e aos gardas civís. Iso era o que me sucedía a min, por exemplo, pero tamén a case todos os meus amigos da nenez. Un día, alá polos anos cincuenta, don Cesáreo, que daquela era párroco de Xinzo de Limia, estaba rezando o breviario no adro da igrexa. Nesas, cadrou pasar por alí un rapaciño pequeno que, ao descubrir ao señor abade, arrimouse todo canto puido a unha parede, esperando non ser visto, cousa que resultaba imposible. Naturalmente, o crego mirou para el.
De maneira automática, o neno, que se sentía acurralado, berrou: “¡Non te achegues a min, que te mato!” Logo fuxiu correndo. Onte pola mañá, mentres paseaba por Ourense, na porta dunha casa en obras vin un letreiro en letras encarnadas e grandes que dicía: “Ojo con el perro”. No momento, xa supuxen que non había can, coa mesma evidencia que se vía que o neno da historia anterior non ameazaba a ninguén, senón que estaba cheo de pánico. Non é mala cousa afacerse a pensar que as cousas nunca son o que parecen.
Estou seguro de que ese fiscal implacable que leva a causa contra Clinton non é un namorado da verdade e da xustiza, como el insinúa, senón outra cousa calquera, sexa o que sexa. Por máis que cada día pareza máis claro que o presidente americano é un golfo, non semella menos transparente que o seu implacable perseguidor tampouco é trigo limpo. Para perseguir un crime, por importante que sexa, non se gastan catro mil millóns de pesetas do diñeiro dos contribuíntes, como fixo este señor. Unha desmesura desa natureza só se explica por un fin distinto: botar o presidente da Casa Branca. Buscar a verdade non pode ser tan caro.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de xaneiro de 1998.