A escasos metros do hotel onde me hospedei eses días de aí atrás, no centro de Caracas, está o barrio de San Agustín. Mellor non internarse nel a ningunha hora do día, pero menos pola noite, a non ser que un non lle dea importancia á propia vida. Trátase dun dos lugares máis perigosos dunha cidade que ten fama de figurar entre as máis violentas e inseguras de todo o mundo. Debe de ser así porque cada fin de semana se producen arredor de trinta mortes. Iso non quere dicir que se note. Eu non o notei, por exemplo.
Con esta violencia contrastan as pintadas que se ven nas paredes, tanto na cidade como nas localidades dos arredores. Por cada frase de protesta ou por cada consigna política reclamando a revolución, hai dez que falan de amor. O taxista Arcelys díxome que iso era debido a que os caraqueños son xente moi creativa.
Eu diría que, máis que creativa, romántica. Na Guaira vin unha pintada que dicía: “Clara, mírame una vez, sólo una, y seré el rey del mundo”. Moi preto de alí, no muro dun chalé, alguén tiña escrito: “Mayra, te amo, te amo, te amo…” E así, centos delas, todas debuxadas en letras grandes de color negra. Un oasis. Ou quizais un refuxio para os sobresaltos dos atracos, as puñaladas e os secuestros. Por suposto, detrás de cada unha desas pintadas adivíñase un drama. Son dramas de amor adolescente. Melancolía para a vellez.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de decembro de 1997.