por amarxedotempo | Ago 26, 2016 | Marxe
O outro día ceamos cuns amigos, sueca ela, el madrileño, que teñen unha casiña de vacacións no val de Tebra. Veñen desde Madrid todo canto poden, e poden sempre con seguridade na Semana Santa e no verán. Os dous están de acordo en que cando se xubilen, dentro duns anos, vivirán aquí de maneira permanente. A ela, isto recórdalle a Suecia incluso nun aspecto que a min me deixou sorprendido: que as cousas funcionan bastante ben. Hai tendas por todas partes, as estradas son cada vez mellores e a xente parécelles amable. Ademais de todo iso, está o clima: nin calor abafante nin frío intenso, un xusto pasar que se parece ao ideal.
Confeso que esta amiga da que falo é unha das poucas suecas que coñezo, das que viven neste país, que non fala mal del. Tratándose dunha muller culta, intelixente e refinada, a súa actitude ten máis valor. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 25, 2016 | Marxe
En xaponés, Akiko significa a rapaza que sorrí. O que se di sorrir, Akiko Kojima faino de maneira espontánea e seguida, como se estivese condicionada pola alegría do nome que lle puxeron cando naceu. É unha rapaza da cidade de Saporo, que traballa en Toquio, e que acaba de pasar unha tempada en Galicia. Estudou galego co profesor Takekazu Asaka e agora anda polo noso país practicando a lingua que aprendeu e que pronuncia cunha transparencia parecida á que loce no seu nome.
Onte, nun restaurante, Akiko corrixiume con delicadeza dúas ou tres veces por empregar castelanismos inadecuados que ferían o seu pulcro oído de estudante aplicada. Tamén corrixiu a un camareiro que lle chamou licor de “melocotón” ao que ella lle chama licor de pexego. Naturalmente, cando fai estas leves censuras, nunca deixa de sorrir, aínda que tampouco renuncia a deixar as cousas en claro.
Preguntándolle pola súa terra … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 24, 2016 | Marxe
Agora mesmo, cando escribo estas liñas, estou cuns amigos nas illas Cíes, rodeados de néboa por todas partes. Á nosa beira, por babor, temos un barco de vela francés cheo de xente, unas dez persoas que comen en silencio na cuberta. Unha rapaciña nova, de pelo loiro e bañador azul, vai e vén entre proa e popa, como buscando algo. Pasados algúns minutos, dáme a impresión de que a mociña non busca nada, senón que amosa con xenerosidade a súa beleza, da que parece estar moi contenta. Non está mal, pero a tarde vese tan borrosa que o escaparate elixido para facer a súa exhibición resulta inadecuado por falta de público.
Tampouco se trata de aplaudir. De maneira que nos poñemos a comer nós tamén e deixamos a guapa sen público. O xantar é modesto, pero moi saboroso: unhas patacas sen pelar, cocidas con auga de mar e mesturadas despois … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 23, 2016 | Marxe
Eu non sei o que puido facer Harry Wu, un chinés que pasou dezanove anos internado en campos de concentración no seu país e que acaba de publicar un libro nos Estados Unidos contando a súa experiencia. Tampouco me importa. A acusación oficial foi que se trataba dun “dereitista”, unha etiqueta que non significa outra cousa que o citado señor non debía ser persoa afecta ao sistema, nada máis. Supoño que se fose un delincuente, un asasino ou un criminal, sería designado cun rótulo bastante menos impreciso que este que lle puxeron.
Respecto das penurias que pasou nese tempo de infortunio, non son difíciles de imaxinar, pois xa sabemos en que consisten. Deixando a un lado os castigos corporais e outras cargas dese tipo, este home viuse obrigado a comer sapos, patas podres de coello, ratas e ratos… Para facerse unha vez máis unha idea do horror, con iso abonda.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 22, 2016 | Marxe
Onte baixei ata o centro de Berlín para ver como é despois da caída do muro. A última vez que estiven aquí aínda existían as dúas Alemañas e a presenza da barreira de cemento que dividía a cidade en dous sectores resultaba obsesiva. Agora, pasado o tempo, xa non parece tan sorprendente que desaparecese aquel artificio absurdo, un dos monumentos máis elocuentes de todos cantos ergueu ao longo da historia a estupidez humana, esa consecuencia inevitable que se deriva sempre de todos os fanatismos.
Confeso que atravesar a Porta de Brandenburgo produciume unha emoción que non esperaba. Igual que pasear pola Unter den Linden ou achegarme á Alexanderplatz, destragada pola política urbanística das autoridades do Leste, que se quedaron co Berlín histórico e o converteron en cochambre estética.Ata nisto se equivocaron.
Asombra pensar que o Occidente capitalista, tantas veces hipotecado por unha especulación salvaxe, fose capaz de construír un Berlín … Seguir leyendo
