Onte baixei ata o centro de Berlín para ver como é despois da caída do muro. A última vez que estiven aquí aínda existían as dúas Alemañas e a presenza da barreira de cemento que dividía a cidade en dous sectores resultaba obsesiva. Agora, pasado o tempo, xa non parece tan sorprendente que desaparecese aquel artificio absurdo, un dos monumentos máis elocuentes de todos cantos ergueu ao longo da historia a estupidez humana, esa consecuencia inevitable que se deriva sempre de todos os fanatismos.
Confeso que atravesar a Porta de Brandenburgo produciume unha emoción que non esperaba. Igual que pasear pola Unter den Linden ou achegarme á Alexanderplatz, destragada pola política urbanística das autoridades do Leste, que se quedaron co Berlín histórico e o converteron en cochambre estética.Ata nisto se equivocaron.
Asombra pensar que o Occidente capitalista, tantas veces hipotecado por unha especulación salvaxe, fose capaz de construír un Berlín agradable, fermoso e alegre, mentres que os do outro lado, que teoricamente aspiraban a mellorar o mundo, deixaran a cidade feita unha pena. Non é raro que a xente prefira xuntarse no Berlín Occidental. De maneira que aínda que caeu o muro de cemento, un muro invisible, sutil e real, segue dividindo a cidade en dous sectores difíciles de reconciliar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de agosto de 1993.