Estes días pasados falei varias veces do cura das etimoloxías. Foi un dos moitos cregos curiosos que coñecín. Ningún tan pintoresco, non obstante, como don Luís de Bangueses, que tiña memoria de elefante. Era un home albóndiga, pequeno e redondo, pelado ao cero, que calzaba sempre uns zapatóns enormes de pel de becerro, incluso nos días máis calorosos do verán. Aínda que nacera na aldea, cos paisanos falaba un castelán escollido, de fonética sibilante, coma se, ao pronunciar, o aire se lle escapase entre os dentes.
Dicía a misa en dez minutos, comendo as palabras. Nas avemarías, por exemplo, só se lle entendía “Mujeres, vientre, Jesús”. Sabía de coro as datas de nacemento, bautizo e voda de todos os seus feligreses. Sabía tamén, como poden testimoñar algún dos seus colegas, a Biblia enteira de memoria, sen fallar unha letra.
Para a vida práctica, en cambio, era un desastre. Sendo eu rapaciño, un día encargáronme que entrase no seu cuarto para pedirlle que viñese almorzar, pois xa era tarde e na casa tiñan medo de que se atopase mal. Cando entrei, andaba por debaixo das sabas, movéndose pola cama dun lado para outro, sen asomar nin sequera unha orella. Chamei por el e ao cabo dalgúns segundos deixou ver a cabeciña. Díxome: “Es que no encuentro los calzoncillos”. Logo, volveu desaparecer, á procura da prenda extraviada.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de xullo de 1997.