por amarxedotempo | Jun 10, 2016 | Marxe
Cando eu era neno, a miña nai facíame feliz os días que nos cantaba poemas de Curros ou nos recitaba longos poemas de memoria. “El tren expreso” ou “Escribidme una carta, señor cura” de Campoamor aburríanme bastante, pero “Margarita, está linda la mar” de Rubén Darío producíame emoción, sobre todo cando chegaba a aquela parte do poema onde di que o rei facía desfilar “cuatrocientos elefantes a la orilla de la mar”. O destino quixo que anos máis tarde, aquel poema me servise para pasar horas moi agradables cunha moza que sentía tamén predilección por aqueles versos, no caso dela con máis motivos ca min.
Xa nos meus anos de estudante, non sei por que razón, se me meteu na cabeza que a nena Margarita Debayle, a quen Rubén Darío lle dedicara aquela fermosa composición, era a muller do ditador nicaraguano Anastasio “Tacho” Somoza García e nai de Anastasio “Tachito” … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 9, 2016 | Marxe
Onte pola mañá, na Casa de América, en Madrid, tiñamos que intervir nunha mesa redonda seis escritores do Expreso da Literatura. A véspera correu o rumor de que un grego, que figuraba no programa, se negaba a compartir a experiencia cunha turca, que tamén estaba anunciada. Deseguida, os alemáns puxeron en marcha toda a súa capacidade persuasiva e conseguiron, segundo nos informaron, que o citado escritor aceptase participar no acto. Cando chegamos, alí se atopaba, falando no patio da entrada coa súa inimiga. Non sei que palabras deberon intercambiar entre eles porque, ao final, a turca desapareceu.
Alarmado por este incidente, comentei o asunto cunha periodista que viaxa con nós no tren e díxome que ela falara con outros escritores potencialmente rivais, como un iugoslavo e un bosnio, e que se atopou con que eran íntimos amigos e que ademais proxectaban facer un libro xuntos. Agora haberá que saber cal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 8, 2016 | Marxe
O martes pola tarde, a iso das oito, fun a Panxón a sentarme nunha terraza, fronte do mar, coa intención de ler un pouquiño, tomar unha cervexa e ver pasar xente. Cando empezaba a gozar desta felicidade modesta, que me prometera a min mesmo despois dun día bastante agobiado, apareceron un neno e unha nena gordos que se puxeron a xogar a un xogo parvo. Non sei para que, pero o caso é que batían unha ficha de plástico contra unha das mesas da terraza cunha forza autenticamente tabernaria. Polo demais, estaban calados.
El tiña a pinta fofa dun lambonciño feliz, cos ollos pequerrechos, ocultos entre a graxa abundante da cara, e unhas mans gordas como mazás, algo torpes. Non parecía mala xente. Ela, algo menos redonda, pero igualmente ben alimentada, ía vestida cun vestido frouxo, disimulando xa a catástrofe da figura. Tampouco debía ser mala.
Non obstante, acabeilles collendo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 7, 2016 | Marxe
Onte, cando Manolo Rivas se escandalizou de que a catedral de Santiago valese só dous mil millóns de pesetas, menos que un futbolista dos máis famosos, eu acordeime dunha curmá miña, da que creo que xa falei aquí noutra ocasión, a quen un dentista lle pediu un millón de pesetas* por cortarlle unha hemorraxia que se lle presentou ás dúas da mañá. O prezo tiña lóxica. Tal como lle explicou o médico, aquel era o valor que el estimaba que lle correspondía por perder un soño moi bonito que estaba soñando.
O Rei das Tortas de Mondoñedo amosoume un día unha caseta de madeira que tiña chantada na horta da súa casa. Con ela empezara o seu negocio e díxome que non a vendía nin por un millón de pesetas. A nai, que estaba sentada alí ao lado, tomando o sol, tamén se escandalizou: “¡Coidadiño co que se di, eh, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 6, 2016 | Marxe
Nunha desas tertulias que se celebran na radio escoitei dicir que un coñecido banqueiro español se namorou do mozo da súa filla e marchou con el a Londres, onde ambos esperan ser felices. A noticia, que os contertulios daban por certa, aínda que non dixesen o nome dos afectados, parece que forma parte do cotilleo madrileño de última hora. Confeso que este tipo de historias non me interesan en absoluto, pois os asuntos relacionados co amor son sempre bastante aburridos, polo menos cando un non é o protagonista.
Non debía ser esa a opinión das persoas que interviñan na tertulia porque lle dedicaron tempo e entusiasmo. Mesmo un dos participantes chegou a dicir sen ironía que a noticia, cando soubo dela, o encheu de gozo. Aínda que non entendín ben o motivo, pareceume que tiña algo que ver coa conquista de non sei que clase de normalidade. Quen dixo tal … Seguir leyendo
