No ano 1922, unha noite de inverno, en Berlín, dous matóns rusos entraron no salón onde un compatriota deles estaba a dar unha conferencia, sacaron as pistolas e dispararon contra o conferenciante. Un amigo deste último meteuse rapidamente polo medio para protexelo, pero el mesmo caeu no sitio abatido polas balas. Era o pai de Vladímir Nabokov, o célebre escritor ruso, coñecido no mundo enteiro pola súa novela Lolita, do cal se celebrou onte o centenario do seu nacemento. Por certo que nun programa de radio que lle dedicaron con ese motivo, os contertulios estiveron todos de acordo en que Nabokov era un home triste, melancólico e solitario. Non lle faltaron razóns.
A morte violenta do seu pai non foi a única que lle afectou á familia. Un criado da casa chamado Osip, cando veu a revolución, acabou diante dun pelotón de fusilamento porque cometeu o crime, absolutamente monstruoso e imperdoable para os bolxeviques, de non entregar as bicicletas dos amos, que foran confiscadas polos revolucionarios para facer un mundo máis xusto.
Esta barbaridade, que non deixaría de ser un episodio cómico se non fose porque lle custou a vida a un ser humano, veuse sumar ás desgrazas que a revolución lle causou a Vladímir Nabokov. A que máis o marcou foi Tamara, unha adolescente rusa coa cal se amaba buscando recunchos escuros nos museos de San Petersburgo, na procura da calefacción. Cando a familia do futuro escritor se viu obrigada a abandonar o país, as cartas daquela rapaza seguiron chegando durante algún tempo ao seu destino, pero non ao destinatario, que nunca as recibiu. Tampouco volveu saber nunca máis daquela moza. As revolucións nunca se preocupan do amor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de abril de 1999.