por amarxedotempo | Dic 10, 2015 | Marxe
A historia contouma un poeta amigo, nacido e criado en Madrid, con quen teño discutido en máis dunha ocasión sobre a suposta fermosura da paisaxe da meseta, das excelencias da cal el é un devoto cantor. Pola miña parte confeso, en cambio, que nunca entendín a admiración que as terras de Castela teñen despertado en tantos escritores e pintores españois deste século, aínda que estou disposto a recoñecer que se poda tratar dun prexuízo. Nestes e noutros gustos, un acaba sendo inevitablemente subxectivo.
O meu amigo, cunha experiencia da que eu carezo, pois vive no medio desa mesma paisaxe, fala con paixón do seu significado e do seu simbolismo, dos cales, ademais se ten nutrido en boa parte a súa obra literaria, hoxe recoñecida con unanimidade como un dos cumios da poesía escrita polos poetas da chamada xeración dos anos cincuenta. Foi precisamente para aclamarme as súas vivencias en relación … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 9, 2015 | Marxe
Onte chamáronme burro. Foi na estrada que vai de Vigo ao Porriño, cando conducía o meu coche polo carril da esquerda coa idea de adiantar outros autos que circulaban moi despacio, pois os condutores ían falando coas familias e contemplando a paisaxe. Eu tampouco corría, entre outras cousas porque non tiña nada urxente que facer, pero non baixaba dos oitenta quilómetros por hora, máis ou menos. Iso nunha estrada, por outra parte, que debe ser unha das máis perigosas de Europa, segundo teño lido nos periódicos e tal como me di a miña propia experiencia. Hai curvas que son como ir á guerra ou meterse na boca do lobo.
O caso foi que, despois de adiantar normalmente os tres vehículos que me precedían e volver ao carril da dereita, vin que me adiantaba tamén a min un coche de color vermella, deses que levan adornos para impresionar, pero que non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 8, 2015 | Marxe
Unha amiga dos rapaces tivo o outro día un soño que desde entón a trae un pouco perturbada. Resulta que viu con claridade total, o mesmo que se estivese esperta, un número de varias cifras que lle quedou gravado na memoría. Ao principio pensou que podía ser a reprodución do documento de identidade dalgún membro da familia ou un teléfono coñecido, pero deseguida se decatou de que non coincidía con ningunha desas posibilidades. Loxicamente, empezou a matinar con emoción na próxima lotería.
Seguindo os ditados do corazón, a moza chamou a Madrid para preguntar se existían décimos co número do seu soño, que había. Entón quixo saber como podía facer para adquirir algún e respondéronlle que a serie completa marchara para Vigo, co cal se acentuaron aínda máis as sospeitas de que a corazonada era das boas.
O resto, é dicir, localizar o bar onde se vendían as participacións, foi … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 7, 2015 | Marxe
Hai un momento, mentres pensaba de que ía escribir, escoitei na televisión, que estaba acendida sen que ninguén se preocupase dela, a un señor moi aparente, de voz engolada e campanuda, que me obrigou a prestarlle atención ao que dicía. Comentando un cadro de Dalí, dixo que un coche que se vía na parte inferior do lenzo representaba un símbolo fálico. O sorprendente non era a bobada en si, senón a seguridade con que estaba dita, sen a menor dúbida, como se o crítico, ou o que fose, se sentise orgulloso de iluminar a audiencia cunha xenialidade. Eu sentinme igual que se alguén entrase na miña casa sen permiso, e pola forza, e me ameazase cunha pistola ao grito de ¡Mans arriba! En boa lóxica, debíalle entregar simbolicamente a miña carteira.
Nese momento acordeime dun ilustre ensaísta, intelixente e brillante, a quen tiven a sorte de coñecer e polo cal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 6, 2015 | Marxe
Onte falei aquí do frío que vai estes días en Suíza, con neve polo día e xeadas polas noites. Iso non impide saír á rúa, por máis que resulte difícil elixir ben a roupa que hai que poñer, capaz de defender o corpo cando se está ao aire libre e non afogar a un no momento de entrar nun café ou nun restaurante, coa calefacción botando lume. A min, as temperaturas baixas non é que me gusten especialmente, pero parécenme boas para estar falando cos amigos nalgún lugar tranquilo e quente. Reminiscencias, quizais, da época das lareiras.
Non se contan contos de lobos ou de aparecidos porque a xente xa non cre nin nos uns nin nos outros, pero fálase de outras cousas equivalentes, máis relacionadas co mundo de hoxe. En vez dos lobos, por exemplo, o medo está agora simbolizado pola violencia dos delincuentes, e os aparecidos cedéronlle o … Seguir leyendo
