por amarxedotempo | Oct 16, 2015 | Marxe
Ata hai poucos anos, en Galicia era frecuente recorrer a curandeiros e bruxos para tratar enfermidades reais ou imaxinarias. As mulleres, por exemplo, padecían moito da paletilla, un órgano feminino que nunca conseguín saber onde se atopaba e que ás veces caía. Nos rapaces facía estragos o coxo, un mal responsable duns grans e pústulas que saían no labio superior e que curaba facendo varias cruces seguidas con pallas de allo, dicindo: “Coxo, recoxo, marcha de aí, que as pallas do allo andan detrás de ti”.
O coxo, que polo visto era causado polo mexo do sapo, curoumo a min unha señora descoñecida, farta de verme pasar todos os días por diante da súa porta camiño da escola cunhas binchocas persistentes e rebeldes no bigote. Meteume na súa casa, fritiu uns allos na cociña e aplicoume o remedio. Non recordo o resultado, pero debeu ser un éxito porque nunca máis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 15, 2015 | Marxe
Cando falei onte aquí do medo que me producen os ratos, alguén me dixo que os tales son uns bichos fermosos, incluso simpáticos. Non digo que non, porque tamén coñezo xente que ve as cobras e os lagartos como animais de compañía. Hai anos, como se sabe, en Madrid e Barcelona púxose de moda ter serpes pitón nas casas, crocodilos pequenos e iguanas. Cando eu era estudante en Santiago, un dos irmáns Castroviejo, que agora é diplomático, andaba cunha cobra no peto do pantalón e no cuarto que compartía cun tal Machimbarrena, que tiña a cualidade de agatuñar polas paredes, convivía con outros animais, entre eles un teixugo.
A moda que hai agora, segundo me contan, consiste en facerse cuns monos ananos, non máis grandes que un paxariño, que ademais teñen cara de xente. Creo que son malos e ruíns, que incluso morden. Por se isto fose pouco, están case … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 14, 2015 | Marxe
Nunca souben en que consistía aquel mal, pero había na miña vila unha familia numerosa na que os homes, ao chegar aunha determinada idade, xa na adolescencia, empezaban a andar na punta dos pés, cada vez con máis dificultades, ata que quedaban cravados para sempre nunha cadeira de rodas. Un deles, o maior, foi comigo á escola; ao outro trateino bastante, cando era camareiro nun café no cal entraba eu con frecuencia. Sempre me chamou a atención que, sabéndose condenados, fosen tan bos rapaces.
Onte estiven lendo nunha revista americana un retrato magnífico do xeneral serbio Ratko Mladic, considerado un monstro por media humanidade e a quen os seus compatriotas adoran, os seus amigos o teñen por un home cabal e de quen os seus inimigos din que se trata dun home honrado. A min, desde logo, non me gusta.
Para explicar a súa conduta cos prisioneiros, que se axusta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2015 | Marxe
Aproveitando estes días de vacacións regaladas polas coincidencias do calendario, uns amigos madrileños que teñen casa no val de Tebra desprazáronse ata aquí para gozar duns días de descanso, el das súas actividades como médico nun importante centro hospitalario e ela do traballo que realiza nunha empresa na que desempeña tarefas de tipo administrativo e contable. Son bos amigos, ambos os dous moi ben dotados para a tertulia, o cal fai que, cada vez que veñen e chaman, sexa como o anuncio dunha festa. Desta vez celebrámola nun restaurante da Guarda, á beira do mar, gozando ademais dun tempo espléndido, esa marabilla azul, con sol e boa temperatura, que rematou onte coa chuvia que agora nos mete no outono.
O meu amigo, fillo dun pai famoso, é home moi intelixente, sabe unha cantidade inmensa de cousas raras, incluídos os nomes de ríos, montes e vales de calquera parte de España, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 12, 2015 | Marxe
Hai anos, un día baixabamos en barquiño polo río Moscova o escritor catalán Joan Perucho e mais eu, mesturados entre rusos de provincias que viñan coñecer a capital. No mesmo lugar do embarque, cando xa estabamos a varios metros do atracadoiro, vimos en terra un borracho impoñente, gordo e grande como un oso enorme, que se achegaba á beira pegando traspés, daba a sensación de que ía caer á auga, recompuña o equilibrio dunha forma aparentemente milagrosa e volvía iniciar o mesmo baile.
A altura entre o muro do canal e o nivel do río era de varios metros, de maneira que parecía que o home corría un perigo serio de precipitarse e morrer. Cada vez que se aproximaba ao bordo, a angustia que eu percibía no rostro do meu compañeiro, idéntica á miña, contrastaba co sorriso melancólico e tranquilo dos rusos.
Nas dúas horas que durou a excursión, escenas … Seguir leyendo
