por amarxedotempo | Sep 10, 2015 | Marxe
Acaba de morrer en Inglaterra un dos golfos máis grandes de Europa, o periodista Jeffrey Bernard, un auténtico crápula. A pesar de ser diabético, bebeu o que quixo: non menos dunha botella de vodka diaria. Foi un dos últimos actos da súa vida. Pouco antes de morrer, na cama, sen a perna que lle amputaran había uns anos, pediu unha copa e un pito. Faltoulle o terceiro lado do triángulo, que non é difícil de supoñer. Por esa parte, casou catro veces, pero como dicían os seus amigos, tivo moitas mulleres, incluídas as propias.
A súa célebre columna do semanario The Spectator fíxose famosa, en primeiro lugar, polas súas moitas virtudes: era un gran periodista. Non era menos coñecida, non obstante, pola nota de redacción que aparecía frecuentemente cando non se publicaba. Dicía “Jeffrey Bernard está indisposto”. É dicir, que estaba borracho.
Hai uns días aínda, lin unha das súas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 9, 2015 | Marxe
Aquel réptil que se chamaba Robert Harrison e que alugaba furcias para poder montar reportaxes de escándalo na revista Confidential e facerlle chantaxe a coñecidas figuras de Hollywood, nunha ocasión publicou unhas páxinas repugnantes sobre Grace Kelly, pouco tempo despois de que se anunciase a relación sentimental da actriz co príncipe de Mónaco. O pai da rapaza, un home forte e decidido, presentouse un día nos locais da publicación coa intención de destrozar os mobles e romperlle a cara ao senvergonza.
Desde entón, as noticias sobre os pecados da mociña non deixaron de aparecer na prensa dedicada ao cotilleo. Onte mesmo, os periódicos anunciaban unha nova biografía, esta vez con revelacións sobre os amores outonais da princesa, fascinada na súa madureza, segundo conta, pola beleza de rapaces adolescentes.
Non lle vexo o interese. Parécenme moito máis reveladoras da personalidade de Grace Kelly algunhas cousas que conta Ava Gardner na súa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 8, 2015 | Marxe
Onte comín invitado por unha señora amiga que ten uns magníficos noventa e catro anos. É unha muller simpática e optimista, alegre e sen achaques, a non ser unha xordeira que a obriga a permanecer moi atenta aos labios dos demais para seguir a conversación, que non quere perder por nada do mundo. Anda perfectamente, vai á misa ela soa, sen carabina, e vive como se tivese vinte anos menos. Come de todo, con bo apetito, bebe o seu viño e, chegado o caso, raramente di que non a unha copiña de licor café.
Estaba tamén na comida o seu xenro, que na primavera pasada cumpriu oitenta e seis anos. Tampouco se pode queixar, aínda que se queixa, sempre cun fondo de coquetería elegante que non lle cae mal. Polo demais, come ben, dorme ben e vive ben. Nunha cousa leva razón: ten as pernas frouxas. Consecuencias da vagancia.
O … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 7, 2015 | Marxe
Pasamos a tarde enteira de domingo na ópera. Entramos ás cinco menos cuarto e saímos ás once da noite. Seis horas para Wagner. É o tempo que leva a representación de O crepúsculo dos deuses. A pesar de todo, non quedaba un sitio baleiro. E aínda había algúns desesperados na porta intentando conseguir esas entradas de ocasión que venden, polo prezo que lles custou, as persoas que non poden asistir. Ao remate, o público, posto en pé, estivo aplaudindo durante máis de quince minutos.
Xa se sabe que Wagner esperta entusiasmos case relixiosos e que en todo o mundo existen eses devotos que se coñecen como wagnerianos. Creo que xa teño contado aquí que, en Xinzo da Limia, cando eu era rapaz, había tres irmáns que se chamaban Fausto, Parsifal e Lohengrin. Non fai falta dicir a que confraría pertencía o seu pai.
Cando a afección pola música se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 6, 2015 | Marxe
Os afeccionados ás películas e aos documentais sobre a natureza coñecen ben a Alan Ruut, o home que gravou as escenas dos gorilas na célebre película de Dian Fossey. Onte pasei unha boa parte da mañá lendo unha reportaxe sobre este señor, que desde hai anos vive nas aforas de Nairobi, entregado á observación dos animais salvaxes, polos que sente adoración, a pesar de que del se ten dito con acerto que foi comido por eles en vida. Efectivamente, a Ruut fáltanlle os dedos que lle levou unha serpe, ten un buraco non sei onde, polo que lle colle unha botella, que lle fixo un rinoceronte, e ten as costas cheas de cicatrices do ataque dun gorila.
Nunha ocasión, deu un salto para observar que era o que fixera fuxir despavorida unha especie de curuxa e caeu xusto diante dos ollos dun leopardo, que o atacou e lle deu dúas … Seguir leyendo
