por amarxedotempo | Ago 26, 2015 | Marxe
O outro día, nunha emisora de radio preguntáronme cal era para min a situación máis ridícula que se podía vivir. Respondín dunha maneira vaga e inconcreta porque nin esperaba a pregunta nin se me ocorría nada que contestar. Se a memoria me fose máis fiel naquel momento, podería contar o que lle sucedeu hai moitos anos ao meu primo Manolo de Sabucedo, o día que estreou unha chaqueta branca de liño, convertido nun brazo de mar, el que era elegante, guapo, un pouco presumido e algo chuleta.
Marchaba a Santiago, onde estudaba Dereito, alá polos anos corenta, exhibindo unha prenda e unha color que entón estaban de moda, sobre todo entre xentes que pretendían andar á última. Estou seguro de que el ía absolutamente convencido de que o seu éxito coas mulleres, que era moito, daquela se volvería arrasador.
En Xinzo subiu no autobús do Purrela, un daqueles armatostes mixtos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 25, 2015 | Marxe
A xenerosidade da bolsa que nos concedeu o Goberno de Berlín é tan grande que nos permite administrar o noso tempo con completa liberdade. Pola mañá escribimos nos nosos cuartos ata a hora de comer. O Freixanes anda a voltas cun conto onde hai unha cobra enorme polo medio, polo cal está empeñado en ir esta tarde ao zoo de Berlín, un dos mellores do mundo, para ver un exemplar de serpe que gardan alí. Aínda que a min este tipo de bichos me inspiran un noxo infinito, haberá que acompañalo.
O meu cuarto, amplo e luminoso, dá ao xardín dianteiro da casa, de costas ao lago. No fondo, agradézoo. Prefiro a vista dos tileiros que a da auga, pois aqueles distraen menos e iso permite aproveitar mellor o tempo. Desde que cheguei, escribín máis na novela que en varios meses na miña casa. Que non soe o teléfono resulta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 24, 2015 | Marxe
Pasei o día de onte estribillando coas cámaras vellas, todas elas de fol (para aqueles aos que lles soe raro esta palabra, direilles que esa é a única forma correcta de dicir en galego o que se chama “fuelle” en castelán), adquiridas en tendas fotográficas e anticuarios de media Europa. O que máis me chama a atención son dúas cousas: en primeiro lugar a súa beleza e o seu deseño; en segundo, a robustez e a calidade dos materiais empregados, o mesmo dos metáis que as lentes ou os cromados, impecables a pesar dos anos transcorridos.
Hai, sen embargo, outro pensamento que se sobrepón a estes. Penso nos seus antigos propietarios. Por exemplo, nesa persoa que no ano 1930, nalgunha cidade do centro de Europa, mercou a Voigtländer Jubilar, agora no meu poder. Non me custa evocar a felicidade do momento, pero tampouco a vida do seu dono. Seguro que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 23, 2015 | Marxe
Un profesor que nos explicaba Historia aos rapaces de bacharelato díxome un día no corredor do instituto que dona María Luísa de Parma, a muller de Carlos IV, non tiña dentes, e que ademais enganaba ao seu home cos gardas de palacio, entre eles o que despois sería o seu amante principal, Manuel Godoy, Príncipe da Paz. Superado o sentido de sacrilexio que me produciron aquelas palabras, a información do profesor avivou en min o desexo de saber máis sobre aquela muller e busquei libros para satisfacer a curiosidade.
Atopei algúns que confirmaban aqueles datos, incluso con detalles desfavorables para o rei, que neles aparecía pintado como un parvo, dunha maneira bastante parecida ao retrato cruel que Goya fixo del. Hai tempo, non obstante, lin un estudo rigoroso que defende exactamente o contrario, é dicir, a virtude da raíña.
Estes días, co asunto ese da xente de Pastrana e as … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 22, 2015 | Marxe
Como adiantei o outro día, estiven falando varias horas con Domingo García-Sabell sobre a morte, un tema que moitos pensarán ue é macabro. Debo dicir que o fixemos despois de comer ben nun restaurante, fumando ambos os dous uns puros enormes, mentres fóra ía un tempo excelente, pleno de luz e de sol, ideal para estar tirado nunha praia, cousa que non nos gusta nin a el nin a min. Pódese pasar un momento agradable divagando sobre un asunto como ese? Por suposto que é posible, sempre que un teña como interlocutor un home vital e optimista de noventa anos, intelixente e culto, ademais de bo contador de historias e de anécdotas.
Non vou contar aquí con detalle de que falamos porque entón lles arruíno a entrevista aos amigos do suplemento de cultura que ma pediron. Non me resisto, non obstante, a contar algunha cousa. A primeira e máis importante, … Seguir leyendo
