por amarxedotempo | Jun 10, 2015 | Marxe
Escribo este artigo o venres pola tarde, en Madrid, cando faltan poucas horas para coller o tren que nos vai levar ata Bordeos, a onde está previsto que cheguemos o sábado pola mañá. A xente ten ganas de abandonar Madrid. Despois da magnífica organización dos portugueses, aquí todo transcorreu dunha maneira moi diferente, desde usar un só autobús de cincuenta prazas para meter os cento cinco escritores e as coordinadoras, ata ter que pagar a entrada no Museo do Prado, sen esquecer a impericia lingüística de guías e responsables de grupo. Será difícil explicarlles aos nosos colegas estranxeiros que non sempre é así.
Iso era o que trataba de facer eu coa miña compañeira de asento, unha escritora británica de orixe nixeriana, cando o noso autobús se atrancou nunha rúa por culpa duns coches mal aparcados. O chofer pitou, logo chamou á grúa, a continuación os armenios intentaron mover os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 9, 2015 | Marxe
Polos periódicos sei que o novelista peruano Alfredo Bryce Echenique ten problemas cunha familia do seu país que se sente infamada nunha das últimas novelas do escritor. Non me sorprende. Hai anos, Bryce contábanos aos amigos unha divertida historia da que facía protagonista a unha das súas irmás, que non saía demasiado favorecida. Posteriormente, esa mesma anécdota converteuna nun conto titulado “Anorexia y tijeritas”, bastante cruel. Para vivir, Alfredo necesita historias e contos como se fosen aire.
Non coñezo ningún outro escritor que teña máis graza ca el contando vivencias persoais, das que non se libra nin sequera o seu irmán xordomudo. Hai que dicir que Bryce é un home educadísimo, sen maldade, pero que é capaz de vender a alma da súa familia por unha historia divertida. De aí naceu toda a súa magnífica literatura.
Nunha ocasión sacou nun dos seus libros a don Volodia Teitelboim, que é un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 8, 2015 | Marxe
Onte pola tardiña, aproveitando que ía calor de verán, fun dar un paseo por Panxón. Non tiña nada concreto que facer e pensei que merecía a pena sentar nunha terraza para mirar o mar de cerca, tomar unha cervexa fría e botar un pito con calma, sen deixarse agobiar. Non me equivoquei. O día era espléndido, azul e claro, e tiña ese sosego prácido que se apodera da alma cando un sabe que pode perder un par de horas sen prexudicar a ninguén. De maneira que estiven de papón bastante tempo, completamente feliz.
Sacoume da dozura da vagancia unha parella que se puxo a discutir nunha mesa próxima; dous gordiños de aspecto simpático con cara de boa xente pillados nun mal momento. A disputa non me pareceu cousa do outro mundo: mentres o home gardaba silencio, ela dicía que estaba farta, que el era un monstro e que llas había … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 7, 2015 | Marxe
Non sei se o contei aquí algunha vez, pois despois de tantos anos (xa hai case vintecinco que eu empecei a escribir neste periódico), resulta inevitable repetir algunhas cousas. O caso é que unha vez, cando eu era neno, vin como unha señora, que creo que se chamaba Rosario, lle anunciaba ao meu pai un regalo por algún pequeno favor que lle fixera. Despois das protestas correspondentes que se fan nestes casos, dicindo que non era necesario andar con molestias, a señora meteu a man nun peto da saia e sacou unha mazá. Aínda recordo a cara do meu pai, non de sorpresa, senón de puro agradecemento, de acordo co santo varón que era.
Sei, polo tanto, o que vale unha mazá. Digo isto porque este ano só teño unha na mazaira do xardín. As demais, moitísimas que saíron despois de florecer as árbores no comezo da primavera, foron perdéndose … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 6, 2015 | Marxe
Ademais de Honorio, o alcalde pequeniño da miña vila a quen os nenos procurabamos mortificar dicíndolle boas tardes, había naquela época outros personaxes curiosos que atraían tamén unha boa parte da nosa crueldade. Un deles era o Peleteiro, un señor que medía cerca de dous metros e ía tomar as cuncas nun coche minúsculo, no que non me imaxino como conseguía entrar. O automóbil, un dos poucos que existían entón, tiña un aspecto raro, parecido a un cabazo redondo con rodas, pero con pretensións, pois era descapotable. A gamberrada consistía en cambiarllo de lugar, o cal resultaba moi doado.
Un rapaz metíase dentro para guiar e os demais, sen moito esforzo, iámolo empuxando ata afastalo trescentos ou catrocentos metros da praza que ocupaba. Para xustificar aquela acción diciamos que o Peleteiro, que era dentista, arrincaba as moas sas, só por fastidiar.
Un día cazounos, botouse a correr detrás de nós … Seguir leyendo
