por amarxedotempo | May 16, 2015 | Marxe
Falei onte aquí deses cabalos de Cunqueiro que sabían idiomas. Concretamente referíame a Liofante, aquel tordo de Fanto Fantini della Gherardesca que falaba sete linguas, entre xermánicas e latinas, pero descoñecía o provenzal. Era fillo de húngaro e toscana. Ademais desa graza de políglota, o citado cabalo tiña outras propiedades, entre elas a de non rinchar nas noites de guerra aínda que andasen as eguas nas proximidades e a de seguir o rastro dun inimigo só con darlle a cheirar unha prenda, igual que se fose un can. Por certo, era amigo dun destes, un tal Remo, tamén moi listo, que entendía latín, daba ben a perdiz e ía buscar viño á adega.
En cuestión de animais, Cunqueiro coñeceunos fantásticos, como a mona Currita, portuguesa, que chegou a traballar no aramio diante do Patriarca de Constantinopla, aínda que se negou a dar o dobre salto mortal porque descubriu que entre … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 15, 2015 | Marxe
Serán moitas as persoas que aínda se acorden daquel popular programa de radio dos anos cincuenta e sesenta, que se iniciaba coa Sinfonía do Novo Mundo e que estaba destinado a recadar fondos entre unha audiencia sentimental e lacrimosa para socorrer a xente necesitada. En dúas ocasións, a sorte tocoulle a Galicia. Na primeira, o diñeiro foi destinado a construír unha fábrica de chourizos en Melón; na segunda, tratábase de poñerlle un nariz novo, mediante cirurxía estética, a un camareiro de Santiago que tiña complexo de narigón.
Era un programa triste e bastante miserable, como o eran en xeral moitas das manifestacións culturais da época, cando a xente asistía feliz ao teatro para aplaudir con fervor as tonterías dramáticas de Alfonso Paso, elevado por aqueles espectadores entusiastas á categoría de heroe nacional da carraña. O mesmo sucedía no cine e outro tanto ocorrería algo máis tarde cando apareceu a televisión.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 14, 2015 | Marxe
Non sei por que, de neno ei pensaba que Franco tiña que ser un home grande, mesmo imponente, quizais porque esa era a imaxe que transmitían a prensa e a radio da época, empeñladas ambas as dúas en comparalo co Alexandre Magno, Xulio César ou Carlos V, cando non con Cicerón e Propecio. Tanta hipérbole no ditirambo acabou por crear na nosa mente un retrato fantástico da grandeza do xeneral, de xeito que non era estraño que os rapaces que non o coñeciamos tivéramos del unha idea mítica, conmo correspondía a un héroe moderno, vencedor dun país inmenso como Rusia.
A ignorancia en materia histórica e xeográfica levábanos a pensar, ademais, que a vistoria sobre o comunismo, proclamada a diario, tivera lugar sobre a estepa, onde Napoleón fracasara. Engadamos a isto os servizos prestados á cristiandade, algún deles pagado coa proba inequívoca da amizade divina en forma de milagre. Non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2015 | Marxe
Non revelo ningún segredo se digo que de neno, como tantos rapaces do meu tempo, tiven a ilusión de ver a Virxe María. O día que chegou a imaxe de Fátima á parroquia de Beiro, onde eu pasaba unha tempada na casa dun tío, botei preto dunha hora mirando para ela, de xeonllos ao pé da miña nai, esperando un xesto, un movemento dos ollos, un sorriso. Nada; o único que se movían eran as pombas que acompañaban a Virxe, que ao final foron as que me compensaron en parte daquel desencanto tan grande.
Nun programa de televisión vin hai uns días un grupo de persoas maiores que aseguran ter visto a Virxe María. Deume a impresión de que algúns dos videntes eran xente extraviada, perdida nas partes máis escuras da súa propia confusión, entre o confesonario e a consulta do psiquiatra, pero case todos me pareceron sinceros.
Digo case … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 12, 2015 | Marxe
O domingo pola mañá amenceu brillante e azul, co sol invadindo sen pudor o interior do meu cuarto do hotel, que rebordaba de luz. Saín ao balcón e non se escoitaban máis que os paxariños do parque veciño, verde e fermoso, como pintado por un pintor feliz. Despois de almorzar, subín ata as proximidades do barrio universitario para ver a casa onde viviu James Joyce no ano 1918, a mesma na que escribiu unha parte do Ulysses. É unha casa nobre, de boa arquitectura, cunha placa na fachada.
Eu coñecía a casa onde morreu o escritor en 1941, pero non esta, na que traballou na súa célebre novela ao longo de case un ano enteiro, entre dolores e penalidades, incluídas as económicas. Alegroume que as dificultades non lle impedisen vivir nunha mansión deste tipo. A James Joyce nunca lle faltaron os amigos xenerosos.
A continuación subín ata o camposanto … Seguir leyendo
