Contáronmo onte por teléfono. Resulta que uns rapaces de Ourense, alumnos de non sei cal dos institutos da cidade, foron castigados a non ir a unha excursión que os seus compañeiros fixeron a Madrid. Por divertirse, non se lles ocorreu outra cousa, cando os outros estaban na capital, que chamar por teléfono a algúns pais dos excursionistas, finxindo un deles que era o director do Museo do Prado e que lles quería comunicar que os seus fillos provocaran unha catástrofe, que activaran o sistema para apagar incendios e que como consecuencia, algúns cadros, entre eles As meninas, sufriran desperfectos por valor de tres millóns de pesetas*.
A inocencia dos bromistas non contaba con que agora os números dos teléfonos que chaman poden aparecer na pantalla de quen recibe a chamada e que a persoa que a recibiu, a pesar de ver polo indicativo que se trataba dunha comunicación feita desde Ourense, ía tomar a cousa tan a peito que non pararía ata identificar os autores.
Estes enfróntanse agora a un castigo: a expulsión do centro por tres días, como sanción pola pequena gamberrada. Se eu fose un dos responsables do centro e tivese que tomar algún tipo de medida, xa sei en que ía consistir. Chamaría os pecadores ao despacho e botaríalles un sermón, falando desas cousas que nunca sobra falar cos rapaces, máis por aproveitar a ocasión de recordarlles as virtudes cívicas que por acusalos de nada grave. O que dubido é que tivese forzas para proceder de semellante xeito, pois non exclúo a posibilidade de que, no medio do discurso, ao ver a cara arrepentida dos pillabáns, me dese un ataque de risa. Como me rin cando mo contaron onte pola mañá.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de maio de 2000.
(*) 18.000 euros, aprox.