O sábado comín en Arteixo cun grupo de amigos, entre os cales estaba un colega que leva anos instalado nun pesimismo existencial que a min, que lle quero ben, me magoa. Foi, desde mozo, un home que defendeu grandes ideais e que pensou que o mundo podía ser máis xusto, pero hai xa tempo que sabe que as ideas que defendeu, e polas que sufriu, xa non as verá triunfar durante os anos que lle queden de vida, e que tampouco está moi seguro de que triunfen despois. Eu, que nunca dramatizo estas cuestións das grandes crenzas (en realidade creo en moi poucas cousas), síntome bastante desconcertado cando escoito a alguén falar desta maneira.
O meu amigo, que é persoa de corazón desbordante, ten unha visión moi negativa do mundo e da xente, de xeito especial dos ricos e os poderosos. Como resulta lóxico, en contrapartida con ese xeito de pensar, sente simpatía polos pobres e os que non teñen nada, sobre todo polas masas inmensas de infortunados que viven na África negra.
Arredor deste asunto tratou boa parte da conversa que mantivemos durante o tempo que durou o xantar. Para comunicarnos mellor o seu pensamento, o meu amigo quixo valerse dunha expresión plástica. Mirando para os restos do solombo que acababa de degustar e para os ósos de cabrito que aínda repousaban nos pratos de outros dous comensais, dixo que alí estaba a realidade do mundo no cal vivimos e que esa realidade consistía en que sobre a nosa mesa tiñamos a proba da barbarie: aquel solombo, aquel cabrito, non eran outra cousa que as pernas dalgúns negros que acababamos de comer. Por suposto, tratábase dunha metáfora. A verdade é que eu pedira simplemente un linguado.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de maio de 2000.