Un día, cando estaba traballando no seu taller de fotografía, hai xa algúns anos, Robert Doisneau foi advertido por un colaborador seu de que na sala de espera agardaban un home e unha muller que querían falar con el dun asunto importante. Sen deixar a tarefa que o ocupaba naquel momento, mandoulles o recado de que a importancia do que pretendían probablemente debía ser moi grande, xa que se trataba de pantasmas, pero que el era un simple mortal e carecía de competencia para amañar cousas do trasmundo.
O célebre fotógrafo, que tivo que soportar durante toda a vida a centos de aproveitados ou curiosos que aseguraban seren os protagonistas da foto que o fixo famoso en todo o mundo, esa parella feliz sorprendida bicándose na rúa, tiña un instinto infalible para detectar a todos os pesados que ían visitalo coa mesma pretensión.
Canso desa historia, despois de que tantas parellas xurasen que eran elas as que figuraban na fotografía, Doisneau chegou á conclusión de que o que ocorrera fora que por pura casualidade ou causa dalgún misterio incomprensible fotografara un par de pantasmas. Onte, cando morreu e entrou para sempre nesa parte nebulosa da vida, probablemente se lle aclarou de forma definitiva o suceso máis relevante da súa carreira. A estas horas debe coñecer xa a identidade daqueles mozos. Seguro que eran anxos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de abril de 1994.