por amarxedotempo | Mar 6, 2015 | Marxe
Ese rapaz do que falei onte aquí, a quen lle batía todo o mundo porque era infeliz, tiña un coello na casa. Falaba con el, xogaban xuntos no cuarto e durmían na mesma cama. Iso se dicía na escola, aínda que o interesado negaba o último punto, pois servía para que os demais nenos lle gastásemos bromas inclementes. Nunha ocasión, un túzaro de orellas longas, coxo dunha perna e corazón algo avinagrado, pintou no encerado un letreiro no que dicía que o infeliz se tiña que casar co coello por forza maior.
Había na escola tamén un virulillas con aspecto de rato, lareta e periquito audaz que practicaba o deporte de saltarlle na chepa ao desventurado. Facíao cada vez que pasaba diante del. Se era no recreo, pegaba un salto e dáballe unha palmada nas costas; se estabamos na aula, actuaba con disimulo, pero facía o mesmo.
A vítima, que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 5, 2015 | Marxe
As persoas que viviron durante a República e que recordan as incidencias máis espectaculares da vida parlamentaria adoitan referirse con nostalxia aos xogos de enxeño e ás ocorrencias con que moitos deputados adornaban as súas intervencións nos debates das Cortes. Algúns destes floreos verbais teñen hoxe a categoría de lendas, como a réplica fulminante que un coñecido político da dereita lle deu a un colega radical que o acusou de usar calzóns con botóns de prata: “Nunca sospeitei que a súa muller fose tan indiscreta”.
Confeso que este tipo de parlamentarismo, tan produtivo para amenizar tertulias e reunións de amigos, a min nunca me impresionou. En vista do que sucedeu despois, é dicir, a guerra e as súas consecuencias, a un ocórreselle pensar que ese derroche de imaxinación e de talento sería moito máis útil se aqueles políticos espelidos o tivesen empregado en buscar solucións que evitasen a traxedia.
Despois … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 4, 2015 | Marxe
O luns pola noite, como contei onte, estaban agardando por min Alfredo Bryce Echenique e Pepe Esteban. Marchamos nun coche cara ás Docas, a buscar un lugar tranquilo onde falar con calma. Aínda que atopamos un sitio excelente, a tranquilidade non foi a característica principal da nosa conversa. Bryce pasa agora por un período de non abstinencia e aos dez minutos de estarmos xuntos xa tiña convertido a reunión nun circo absurdo e disparatado, como se fose Martín Romaña, o célebre personaxe dunha das súas novelas.
Empeñouse en acusar a Pepe Esteban, amigo íntimo seu, dun acto que este non estaba disposto a aceptar, pois afectaba á súa dignidade. Todo viña dunha viaxe a Perú, na que Pepe foi visitar a nai de Alfredo por encargo do seu fillo. O resto resúmese nunha frase que se repetiu centos de veces na noite: “Vomitaste a mi mamá”.
Pepe Esteban dicía que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 3, 2015 | Marxe
Cando eu estudaba en Santiago, alá polos anos sesenta, compartía o cuarto cun rapaz simpático e aloucado, todo corazón. Era iso que se chama un cacho de pan, pero un pouco fervello e falador, capaz de manter catro ou cinco conversacións ao mesmo tempo. Por un nada picaba de cháchara coa primeira persoa que atopaba na rúa, aínda que non a coñecese, e cinco minutos despois quedaban amigos. Gustáballe facer favores e ofrecíase a comprar os periódicos, mercar tabaco ou ir botar unha carta a correos.
Un día que fomos a Cuntis, logo dunha recente nevada, metéuselle na cabeza que eu estaba morrendo de frío, o cal non era certo, e pretendía prestarme o suéter que el levaba para que o puxese por riba do meu. Custoume librarme daquel agobio, pero non conseguín evitar que me preguntase cen veces se me sentía ben.
Atopámonos o outro día nun hotel, despois … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 2, 2015 | Marxe
Nunha pequena vila americana de pouco máis de cinco mil habitantes, no estado de Xeorxia, xusto na metade dun prado onde antes pacían as vacas dun granxeiro, a Virxe María aparecéuselle a unha enfermeira de corenta anos. O día 13 de cada mes, aniversario do acontecemento, unha multitude de xentes chegadas de todo o país acércanse ao lugar para asistir de preto ao prodixio. Unha parte moi considerable son enfermos desafiuzados que acoden en busca dun remedio que a ciencia, penúltimo recurso, xa non lles pode dar.
Naturalmente, entre todos estes peregrinos, ademais de eivados e crentes, hai tamén unha alta porcentaxe de curiosos. Cando a vidente anuncia por un altofalante que a Virxe María está descendendo desde o alto do ceo, de súpeto miles de cámaras enfocan cara ao firmamento e durante varios minutos póñense a filmar ou a facer foto tras foto na mesma dirección en que miran … Seguir leyendo
