Tal como escribín onte aquí, o meu tío Faustino sabía moi ben a traxedia de Maximiliano e Carlota, que contaba co detallismo puntilloso dun gran narrador. Desde entón vén a miña simpatía polo Emperador e pola súa muller, a pobre Carlota, que enlouqueceu en Roma, durante unha audiencia co Papa, caída de xeonllos diante de Pío IX. Non sei se a causa da loucura daquela mociña tivo outras razóns, pero para min foi sempre, desde que escoitei por primeira vez a súa historia, unha loucura de amor. Non puido soportar que a súa última esperanza, o Soberano Pontífice, lle dixese que non podía facer nada. Aquilo significaba a morte de Maximiliano.
Obsesionada coa teima de que a querían envelenar, negábase a comer e a beber. Un día, invitada a almorzar polo Papa, refugou o chocolate que lle acababan de servir, dicindo que estaba envelenado. Cando o Santo Padre ordenou que llo cambiasen, ela pediu un gato para que o probase antes, cousa que lle foi concedida. Por fortuna, o bicho non morreu e a emperatriz puido comer.
Despois daquela experiencia, decidiu que non abandonaría o Vaticano, pois era o único lugar onde se sentía segura. Con moitos esforzos convencérona de que volvese ao hotel onde se albergaba, pero pola noite fuxiu e presentouse na residencia papal, implorando que lle permitisen pasar a noite alí. Non había precedentes de tal cousa, pero finalmente, por orde expresa do Papa, armáronlle unha cama na biblioteca e a pobre infeliz puido descansar, protexida durante unhas horas da súa propia loucura. A historia é moito máis longa e disparatada, pero a min quedoume dela unha gran simpatía por Pío IX e a súa paciencia. Debían facelo santo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de marzo de 1999