Nunca souben por que razón para min descoñecida, os meus amigos foron sempre, con lixeirísimas excepcións, persoas maiores. As diferenzas de idade nunca impediron, non obstante, que as relacións transcorresen con cordialidade, incluso con certa camaradería. Pasoume con Ramón Piñeiro, pasoume con Torrente Ballester e case podería dicir que me sucedeu tamén con Vicente Risco, se non fose porque eu, daquela, era noviño e moi ignorante e sentía un pouco de medo diante dun home que tiña fama de sabio. Aínda así, neste último caso, procuraba chegar ao café cedo para poder falar a soas con el. Recordo aquelas charlas con emoción.
Isto de ter moitos amigos vellos fai que un leve xa bastantes anos asistindo ao espectáculo da súa desaparición. Morreron moitos deles, a maioría a unha idade avanzada, o cal non serve de consolo, por natural que sexa, ademais de que non resulta fácil adaptarse á idea de que a morte é unha cousa natural. O natural sería vivir moitos máis anos e morrer coma quen se bota a durmir para descansar.
Agora tocoulle o turno a José Luis Cano, bo amigo, gran persoa, excelente poeta. Tiña oitenta e sete. Era un home de cara esquelética, de trato cortés e carácter xuvenil. Por iso non resultaba difícil embarcalo en aventuras nocturnas inocentes, é dicir, arrastralo a tomar unhas copas, aínda que fose auga, para falar. A el débolle algunhas tertulias ocasionais magníficas, nas que podía contar os amores de Vicente Aleixandre ou os cotilleos divertidos de Juan Ramón Jiménez, o poeta máis delicado do século e a lingua máis malvada da Europa no seu tempo, incluído don Pío Baroja. Así que un morto máis, un amigo menos. E outro olvido que empeza.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de febreiro de 1999.