Todos os días paso catro veces polo menos por diante da casa de Nigrán onde hai unha semana mataron a catro persoas da mesma familia. Na mañá do crime, mentres dentro se desenvolvían os feitos, por fóra circulabamos nos nosos coches varios miles de homes e mulleres como cada día, prendidos na rutina cotiá, ignorantes do que sucedía a uns metros, no lugar do drama. Non resulta difícil imaxinar o escenario desde o outro lado. Seis persoas, atrapadas de súpeto nas redes dunha maldade imprevista, ían perdendo a esperanza.
Penso nos ruídos da rúa que lle tiñan que chegar aos de dentro, ese runrún anodino das cousas de cada día: o acelerar dos autos na estrada, da outra banda do muro, o tráfico da gasolineira de enfronte, as voces familiares dos veciños, os berros dos rapaces… Nada que non coñecesen, pero que lles debía parecer absurdo.
Fóra, a pura normalidade trivial de todas as mañás; na casa, unha traxedia espantosa, capaz de encoller o corazón de todos cantos circulaban a aquelas horas ao pé do muro. Bastaría un berro pola ventá para que aquel disparate sen sentido adquirise de pronto a lóxica do equilibrio, é dicir, que os de fóra soubesen o que estaba sucedendo case na súa presenza, sen que se decatasen. Pero unha cortina de terror, espesa e dura, seguiu mantendo a casa illada e soa, como se estivese perdida no medio dun lonxano deserto.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de febreiro de 1994.