Onte pola tarde, despois do café, cando me dispuña a iniciar o traballo da segunda metade do día, entroume de pronto unha preguiza invencible, eu creo que de índole pecaminosa. Non tiña ganas de facer nada, nin sequera este artigo que aparece hoxe aquí. Sen dubidalo, collín o coche e fun ata a carpintería de Antonio, que está preto da casa, a menos de cinco minutos. Como teño contado noutras ocasións, gústame ver o traballo dos carpinteiros, á parte de que o arrecendo da madeira e da cola me transportan, a través dos mecanismos sentimentais da memoria, ata a miña infancia en Xinzo, cando ía á carpintería do Portela.
Cando cheguei, Antonio estaba cepillando unha porta nunha desas máquinas perfectas que hai agora, que fan en dous ou tres minutos o traballo que antes se tardaba en facer máis dunha hora. Cando rematou, apagou a cepilladora e empezamos a falar. Antonio é un magnífico conversador, como o son, en xeral, os cazadores. Por outra parte, como xogador de bolos, sempre ten cousas que contar.
O caso é que, entre paliques, ademais do tempo que pasei de mirón, vendo como os operarios ensamblaban madeiras e atornillaban táboas, foise a tarde nun periquete. Cando mirei o reloxo, alertado pola escuridade de fóra, decateime de que eran case as oito e aínda tiña que escribir estas liñas. Como unha rata peluda que me saudase desde a ventá, presentóuseme de súpeto a mala conciencia. Nese momento, fixeime nun dos cans da carpintería, que levaba horas durmindo botado entre as serraduras e que parecía feliz. Pensei que eu non ía ser menos. Así que collín a mala conciencia, fíxenlle un xesto que non digo, e marchei contento para a casa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de xaneiro de 1999.