Non sei se foi Chesterton quen dixo que non hai ninguén neste mundo que nalgún momento da súa vida non teña desexado a morte dun inimigo. Pode ser. Eu, por exemplo, hai tempo que sinto con forza ese desexo diante dunha cadela que se chama Lúa. Todos os anos teño que convivir con ela por estas datas. Ela non me pode ver a min e eu correspóndolle. Se non fose porque estou convencido de que se trata dunha pobre tola, xa lle tería dado unha patada cando me cruzo con ela pola casa adiante e me rosma, amosándome os dentes afiados. Non o fago porque me daría tanta vergonza como devolverlles os insultos aos toliños que andan pola rúa.
A tolemia consiste en que, tan pronto como escoita o teléfono ou o timbre da porta, ponse completamente histérica, ladra coma se quixese comer alguén e tírase polo aire a calquera. Que eu saiba, de todas as persoas que se relacionan con esta xoia, tanto donos como amigos, debo de ser o único que non foi mordido. Unha vez libreime por milímetros, cando xa viña polo aire coa boca aberta.
Agora mesmo, a cadela está deitada ao meu lado, ao pé da cadeira. De cando en vez, ergue a cabeza e ponse en estado de atención, con cara de poucos amigos. Supoño que está nerviosa, quizais porque lle molesta o ruído das teclas do ordenador ou porque hai moito tráfico fóra e non soporta os pitidos dos coches máis nerviosos, eses que non aturan as colas. A verdade é que o barullo que arman aí abaixo resulta desagradable, pero non me preocupa demasiado, en parte porque toda a miña atención está posta no bicho que teño aquí á beira. Non é por nada, pero hoxe estou contento de que os cans non saiban ler.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de xaneiro de 19.