por amarxedotempo | Dic 15, 2014 | Marxe
Onte, no artigo onde falaba de Gonzalo Torrente Ballester, utilicei a palabra “columpio”, que un amigo me acaba de reprochar por teléfono, propoñéndome o uso dun termo máis lexitimamente galego, como “randea” ou “carrinchán”. Ten razón. A verdade é que me pasou pola cabeza no momento de escribir, pero quizais porque estaba falando de naturalidade, unha actitude que confeso que me atrae como o azucre ás moscas, fóiseme o gusto cara a ese lado. É dicir, que nesta ocasión perdeu a pureza.
Entre a pureza e a naturalidade, quédome coa primeira. Por suposto, falo soamente de gustos persoais, non de fanatismos estéticos nin de normas literarias. Non pretendo que a todo o mundo lle gusten as mulleres bonitas sen pintar nin que prefiran o peixe á parrilla, quero dicir á grella, para que non me volvan rifar.
Con todo, se eu tivese que substituír o vocábulo castelán “columpio” por un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2014 | Marxe
Alá polos anos cincuenta circulaba polas vilas de Galicia unha compañía ambulante, metade circo, metade teatro, que se chamaba “Las maravillas del mundo” e que exhibía un monstro, a vaca Juanita, con dúas cabezas, e outra serie de cousas raras que non recordo. Por unha peseta de sobretaxa podíase contemplar a través dun buraco de cristal o ollo vivo do xigante Pertusato, nacido na China, fillo de comerciantes xenoveses, e morto dunha pedrada traidora non recordo en que batalla contra os mouros.
O citado ollo era como un ovo frito inmenso, do tamaño dun prato e de color azul, que se movía flotando nunha especie de sopa encarnada, coa aparencia espesa do sangue dos porcos que se empregaba antes nas filloas. Para incrementar a sensación de noxo ou horror, o líquido estaba cheo de pelos como canotos.
Acabo de ler que os científicos teñen probas da existencia dun animal mariño … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2014 | Marxe
Onte, cando estabamos vendo o belén de Arturo Baltar un grupo de amigos xunto co escritor Manuel Vicent, apareceu por alí o escultor. Tivemos así a sorte de que nos explicase aquela marabilla, unha xoia que por si soa xustifica unha viaxe a Ourense. Por primeira vez souben o significado dalgunhas das figuras, todas coa súa historia particular, vinculada case sempre á vida do artista, da súa familia ou dos seus amigos. Había ademais o interese propio do autor, unha das personalidades máis ricas que habitan neste país.
Contounos, por exemplo, por que lle deu tanta importancia a unha escena na que se ve unha cabra subida no alto dunha escaleira de man, rodeada dun público inocente que contempla feliz o pobre espectáculo. Díxonos que, en realidade, a cabra era un autorretrato, afirmación sorprendente aínda nun home como Arturo Baltar.
A cousa ten a súa lóxica. Cando era rapaz, o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2014 | Marxe
Alá polo ano 1961, o escultor ourensán Arturo Baltar aseguraba que tiña cincocentos catro anos. Eu oínllo dicir varias veces de viva voz e nunha ocasión comprobei que o dicía nunha entrevista que lle fixeron no diario Pueblo de Madrid. Aquela vez, diante do escepticismo do periodista, puxo como testemuña a Vicente Risco. Uns días despois, cando Baltar regresou a Ourense e se presentou na tertulia do Café Parque, don Vicente protestou porque o citase como aval de algo que non podía avalar. Díxolle: “Pero home, ¿como vou eu probar que vostede ten cincocentos catro anos, se eu non teño máis que setenta e sete?” Sen inmutarse, Baltar limitouse a comentarlle: “Por certo, don Vicente, aínda me acordo do guapiño que estaba o día que fixo a primeira comuñón”.
Segundo as miñas contas, Arturo Baltar, que nunca deixou de defender esa idade, debe andar agora polos cincocentos corenta e tantos. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2014 | Marxe
Dicía Albert Camus que un fusilamento non se parece en nada ao que pode imaxinar a xente que nunca o presenciou. En primeiro lugar, o pelotón dispara a unha distancia tan curta que case toca cos fusís o corpo do condenado. Despois, o boquete que lle abre no peito a descarga é como o buraco que fai un sacho cando se cava na terra. Finalmente, o tiro de graza, auténtica rúbrica salvaxe que normalmente executa o oficial que manda o pelotón, levanta ao reo do chan varios centímetros e déixalle a cabeza estoupada e desfeita dun lado.
Ademais da dramática testemuña de Camus, a televisión ten ofrecido en moitas ocasións reportaxes sobrecolledoras, filmadas en vivo no lugar dos feitos, que nos mostran todo tipo de execucións. Resulta imposible, contemplando esas escenas, non deixarse arrebatar por un sentimento de noxo, de indignación e de piedade, pero tamén de vergoña por pertencer … Seguir leyendo
