por amarxedotempo | Nov 10, 2014 | Marxe
Recibo unha carta dun profesor amigo que me escribe desde Venecia, concretamente desde o hotel Danieli, esa marabilla. Hai anos que tiña a ilusión de pasar unha noite entre as súas paredes, podendo ser no cuarto número dez, aquel no cal viviron o pobre de Alfred de Musset e a lagarta de George Sand, que mentres o poeta estaba postrado na cama, ela dábase bicos co médico, tratando de facerlle crer ao infeliz do enfermo que todo o que vía non eran máis que alucinacións causadas pola febre.
O meu amigo non puido ocupar o citado cuarto, pero pasou varias horas sentado no vestíbulo do mítico hotel, un luxurioso estourido vermello de alfombras e mármores. Desde alí, contemplando os arcos do século XIV e as balconadas interiores,viu desfilar varios fantasmas, entre eles o espírito cínico de Cocteau.
Como homenaxe a aquel golfo, ao meu amigo ocorréuselle unha pequena trasnada. Satisfeito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 9, 2014 | Marxe
Pouco a pouco van chegando noticias do porquiño que ten a miña sobriña en Suecia. Polo pronto, xa non necesito imaxinalo do tamaño dun bote de cervexa, como me dixeron o outro día por teléfono, senón que a súa dimensión exacta son doce centímetros, é dicir, nada. Desde logo, menos que un gato pequeno e moito menos aínda que un polo. Chámase Svea e parece que é ben mandado. Cando necesita facer unha urxencia, corre cara a unha caixa que lle teñen preparada e alí se comporta como un señor.
Iso non quere dicir, non obstante, que sexa un modelo de hixiene. Digo isto porque onte contáronme que non lle gusta nada bañarse polas noites. Polo visto, espernexa e berra como se o estivesen matando. Polo demais, non cheira mal nin chora nin dá a lata. Iso si, anda sempre detrás de alguén pola casa adiante.
Por riba, ten unha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 8, 2014 | Marxe
Foi soamente un segundo. Estaba eu nunha comisaría sueca facendo unha denuncia porque un alcohólico me roubara a bicicleta. Acompañábame o propietario da máquina. Detrás do mostrador, unha rapaza fermosa e nova facíame preguntas e máis preguntas, todas elas sacadas dun formulario que sostiña nas mans. Nun momento advertiume de que da resposta que dese dependía que o seguro me comprase unha bicicleta nova ou non. Tratábase de saber se a bicicleta estaba pechada co dispositivo do seguro.
Confeso que dubidei un segundo, pero antes de que me viñese a resposta á boca, xa o propietario dixera que non, perdendo así toda posibilidade de que o seguro lle aboase o diñeiro correspondente. Cando volviamos para a casa, pregunteille cantos anos levaba pagando e se en todo ese tempo recibira algo a cambio. Contestoume que non, pero que non estaba disposto a mentir.
Nese segundo que eu dubidei cabe todo un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 7, 2014 | Marxe
No pouco tempo libre do que dispuxen onte, aproveitei as últimas horas da tarde para ler a historia de Urbain Grandier, aquel cura parisino, elegante e intelixente, que no ano 1657 tivo a mala sorte de ser destinado como párroco a Loudun. O que nun principio parecía o triunfo dun home ben preparado e cun porvir brillante diante de si, acabou por converterse na gran desgraza da súa vida. Alí entrou en relación coa familia máis poderosa da cidade, os Trincant, que lle abriron as portas da casa. Un día, a filla dos señores, unha rapaza chamada Philippe, dixo que estaba embarazada e que o responsable da súa deshonra era o cura Urbain Grandier. Aínda que non hai probas terminantes disto último, parece seguro que a rapaza non mentiu.
Os acontecementos que sucederon desde entón teñen unha certa lóxica. Por exemplo, o odio do pai de Philippe, que se empeñou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 6, 2014 | Marxe
Eu pensaba que iso dos desafíos a espada xa non existía, pero acabo de escoitar na radio que dous señores, ignoro se peruanos ou salvadoreños, queren dirimir un presunto conflito de honra por aquel procedemento, tan decimonónico. Digo presunto conflito porque xa se sabe que a honra, nestas cousas, non pinta absolutamente nada. É unha forma nobre e grandilocuente de nomear unha realidade que a maioría das veces non consiste máis que nun insulto, sen que a honra, que por outra parte eu creo que xa non existe (quero dicir que xa non existe entendida como a entenden estes homes), teña nada que ver con semellante banalidade. Dito de outro xeito, que hai dous señores dispostos a facer o tonto.
Se me lesen alá nos seus países, que non o farán, por suposto, atreveríame a darlles algún consello. Contaríalles dous casos, un deles o do meu amigo Fausto Martínez Biel, … Seguir leyendo
