por amarxedotempo | Nov 15, 2014 | Marxe
Nunha vila de Ourense, hai anos vivía un volteriano rabioso que dicía que era inimigo persoal e irreconciliable de Noso Señor Xesucrito. Era un tipo gracioso e popular, que durante os tempos da República desfixo unha procesión de beatas cun bote de pementos morróns, simulando que se trataba dunha bomba. O destino quixo que a súa vida, que durante a guerra correu o perigo que non resultará difícil imaxinar, se salvase grazas á intercesión do mesmo cura a quen lle fixera centos de perradas, entre outras machacarlle cunha pedra a placa do Sagrado Corazón que tiña clavada na porta do patio.
A verdade é que o personaxe era un pobre home, ignorante e fatuo, cunha confusión mental duramente conquistada, na que se misturaban estudos de maxisterio, lecturas imposibles de filósofos que sobrepasaban os límites estreitos da súa cabeza, e o sal groso dun inxenio no que efectivamente brillaba a luz … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 14, 2014 | Marxe
Dicíame onte un amigo, en relación co artigo no que eu confesaba a miña devoción polos raposos, que a el lle gustaría máis que tivese asumido a defensa das galiñas. Non estou de acordo. En primeiro lugar porque, en cuestión de simpatías, un non pode loitar contra as querencias do corazón, a non ser que faga como unha amiga da miña nai que visitaba os enfermos pobres da parroquia aínda sabendo que ao volver á casa sentía ganas de vomitar. Os amores forzados non son amor, por mais que tampouco saiba o que son.
A min, as galiñas non me caen simpáticas, entre outras cousas porque son feas e ridículas. Teñen, ademais, algo de traidoras. Cando lle rouban a merenda a un neno, por exemplo, fano con aleivosía, achegándose suavemente, como se nada, para lanzar logo un picotazo rápido e seguro. Seino por experiencia.
Iso non quere dicir que lles … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 13, 2014 | Marxe
Xa teño dito aquí outras veces que un dos heroes da miña infancia, incluso da adolescencia, foi un dentista da miña vila chamado Fausto Martínez Biel, a quen todo o mundo tomaba por tolo e que a min me resultaba unha personalidade fascinante. É certo que se trataba dun home raro, algo extravagante e solitario, pero dotado dunha grande intelixencia e con moito corazón.
As extravagancias levábano a imprimir tarxetas co falso título de marqués da Limia ou a exhibir un diploma no que un garda municipal de Reus, pretendido descendente dos Trastámara, lle outorgaba un ducado fantasma. A faceta xenerosa, en cambio, conducíao a axudar a toda a clase de necesitados, incluso recollendo a algúns na súa casa de por vida.
Fausto era un dos catro ou cinco señores que naquela época, na miña vila, levaban sombreiro. Todos eles o manexaban, sobre todo para os saúdos, cunha elegancia admirable. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2014 | Marxe
Estou escribindo estas liñas no aeroporto de Barcelona, sentado nun butacón bastante incómodo, co ordenador posto sobre os xeonllos, mentres moita da xente de arredor me mira con sorpresa. Isto de que haxa persoas que aínda se sorprendan con este tipo de cousas prodúceme alegría. Cada vez resulta máis difícil atopar seres inocentes, capaces de entusiasmarse con nada. Recórdame aqueles anos nos que un simple aparato de radio portátil provocaba o pasmo ou cando os primeiros televisores deixaban a xente pampa.
Vou a Baltimore, nos Estados Unidos, e se quero cumprir coa miña obrigación diaria, non teño máis remedio que facer isto que estou facendo. Un nunca está seguro de que lle deixen utilizar o ordenador no avión, por medo a que poida perturbar os instrumentos de abordo. Ademais está o problema do cambio de hora.
Agora mesmo espero a chegada do meu compañeiro de viaxe, o escritor catalán Joan … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 11, 2014 | Marxe
Recordando a ese fotógrafo do que falei onte, que metía os clientes nunha cuba de viño para sacalos de medio corpo, veume á cabeza a lembranza dun colega seu da miña vila que pintaba as fotos a man, cando non existía a fotografía en color. Eu teño unha. Estamos nela uns amigos de bacharelato, alá polos anos cincuenta. O curioso foi que un rapaz que se chamaba Tito, que tiña un brazo escaiolado, saíu con tres brazos na foto, pois o retratista ignoroulle o membro fracturado, que apenas se vía, e adxudicoulle un dos meus.
Eu nunca entendín de que vivía aquel home, nunha época na que, como dicía un panadeiro da miña vila, ata as formigas pasaban fame. O fotógrafo era un home alto e calvo, de aspecto quixotesco, que paseaba moito. Dábame a impresión de que a xente o tomaba un pouco de coña, como se aquela non … Seguir leyendo
