Onte pola mañá atopei por casualidade un amigo de Ourense con quen estiven falando durante unha hora nun café da Ramallosa. A cousa empezou por dicirme que quedara moi contento ao ler aquí un comentario que fixen hai uns días sobre o gato da casa, que lle comeu un paxariño a unha merla. Segundo me explicou el e me confirmou a súa muller, que estaba presente, non pode ver aos gatos, tanto que, como é cazador, aproveita a tempada para liquidar aqueles que se lle poñen a tiro; iso si, evitando escándalos.
Polo visto, esta furia vénlle de rapaz. Aínda que eran varios irmáns na casa, o gato da familia, que se chamaba Manuel, estaba empeñado en utilizar o cuarto do meu amigo, soamente o del entre todos, como retrete particular. De maneira que este home pasou a súa adolescencia en loita contra a impertinencia guarra do animal.
Ata aquí non haberá que ler a Freud para entender a furia da que falo. O que ocorre é que hai unha segunda parte da historia que non encaixa ben con esta primeira explicación que a min se me ocorreu, baseada nunha interpretación psicolóxica sinxela e elemental. Porque resulta que o meu amigo, unha vez que mata os gatos, cómeos. Cando me dixo isto, ao ver a miña cara de sorpresa, aclaroume rapidamente que saben a coello. Non foi suficiente. Entón, para tranquilizarme, engadiu que só come gatos en estrita confianza.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de setembro de 1995.