por amarxedotempo | Ago 16, 2014 | Marxe
Non sei que sería de sor Pilar, a monxa fanciscana que de neno me levaba a facer visitas ao sagrario, na igrexa de Beiro, e non se enfadaba comigo cando me daba a risa, que me daba case sempre. Limitábase a mirarme con ollos doces de boa persoa e a facer un xestos cos labios, como indicándome que tivese un pouco máis de xuízo na casa de Deus. Con ela aprendín que as cousas da relixión non debían ser dramáticas. Despois, por extensión, sucedeume o mesmo co restos dos ideais e das crenzas, incluídas as políticas.
Hai xente que pensa exactamente ao revés. Escoitei hoxe na radio un idividuo que dixo, falando da novelista esa que queren matar, que el mesmo estaría disposto a facelo coas pro- pias mans. Segundo explicou, trátase dun mandato que lle impón a fe que profesa a todo crente que aspire a ser un bo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 15, 2014 | Marxe
Onte falei aquí do tenderete que vin o outro día en Panxón, no que vendían versos. Esquecín dicir que se chamaba “Cirano, S. A., poemas por encargo” e que o prezo, ademais de estar expresado en pesetas, aparecía tamén en euros. Se non recordo mal, polo que respecta a esta moeda, eran uns sesenta céntimos. O venres pola noite, instaláronse de novo no paseo marítimo. Cando os descubrín, pasaba da unha e media da mañá e alí estaban atendendo os clientes, que seguían sendo, como sucedera o día anterior, xente nova, igual que os propietarios. Estes, unha mociña e dous mozos, comportábanse dunha maneira seria, profesional.
Fixen o que non fixera a primeira vez, que foi converterme en cliente, en parte porque tiña curiosidade por saber algo máis. Ocorreu, non obstante, que cando ía formular a miña peti- ción, un dos poetas me advertiu de bos modos, pero dun xeito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 14, 2014 | Marxe
Eran dous nenos xogando na praia, un con cara de abisinio, pelo pincho e mocos caídos: un terremoto. O outro, máis tranquilo, quizais un infeliz na vida diaria, pero seducido naquel momento pola actividade atolondrada do compañeiro, ao cal imitaba sen graza e da peor maneira posible, é dicir, tirando area ao aire, pisando por riba da xente e berrando como calquera animal molesto e salvaxe. Arredor deles, as persoas maiores seguían o espectáculo con fastío, cunha irritación cada vez máis clara e visible.
Sen dúbida, o pai do primeiro dos nenos era un tipo que descansaba á sombra dun parasol, pois ambos resultaban cuspidiños: o mesmo tipo de pelo crecho e imposible, as mesmas cellas abarrotadas, a mesma cara de bruto. Tan burro que non se decataba da tensión que se estaba creando por culpa do seu fillo, ou non lle importaba. Ata que un señor se ergueu enfadado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 13, 2014 | Marxe
Eu non sabía que aínda existe iso que se chama o Monte de Piedade, onde a xente empeña cousas a cambio de diñeiro. Pensei que ese tipo de institucións xa desapareceran, pero o outro día dixéronme que non, aínda que, polo visto, están algo modificadas. Na miña época, algúns estudantes empeñaban libros, reloxos de certo valor e outros bens semellantes, pero quen en realidade recorría con frecuencia a ese mecanismo de préstamo para pobres era a xente sen posibles. Deixaban alí roupa, incluso as sabas e os cobertores.
Podíase facer un libro espléndido sobre os empeños e quizais aínda se está a tempo, pero pronto será difícil. Cando me falaron do asunto, sorprendeume coñecer os obxectos raros que se levaban ó Monte de Piedade, pero ningún tan estrafalario como o dun estudante, compañeiro do doutor Corredoira, da Coruña, que usaba un paladar (mellor dito, un padal) dun metal valioso, por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 12, 2014 | Marxe
Leo nun periódico a noticia de que se acaban de publicar en Alemaña varios libros sobre Milena, a amante de Franz Kafka, do nacemento da cal se cumpriron cen anos este sábado. Non é certo que se soubese pouco da vida desta muller. Había xa un libro espléndido, escrito por Margarete Buber-Neumann, que foi a súa compañeira de infortunio no campo de concentración nazi de Ravensbrück, onde morreu menos dun mes antes de que os aliados puxesen fin á maldade de Hitler e os seus seguidores.
Polo libro de Margarete sabemos como foron os últimos días de Milena. Polas noites, retorcéndose de dor sobre o xergón da cama, dicía: “¡Ai, se puidese estar morta sen ter que morrer…!” Outras veces pedíalle á súa amiga que non a deixase morrer soa como un can. Finou o 17 de maio de 1944, despois dunha operación.
Da súa relación con Kafka quédannos as … Seguir leyendo
