As persoas que coñeceron a don Vicente Risco recordarán que tiña corpo de miñoca e cara de paxariño triste. Castelao, que morría por facer frases enxeñosas, nunha ocasión, cando xa non era amigo del, nunha carta dirixida a Otero Pedrayo, chamoulle Vicentiño Peito de Polo. É certo que aquel sabio era miúdo e pouquiña cousa. Eu recórdoo sempre encollido, como se levase o mundo enteiro sobre as costas. Por iso dicía ás veces que lle gustaría ser un deses homes que meten medo, el que era incapaz de asustar a unha galiña nin cun pau.
Iso de meter medo, igual que o atractivo, non depende da vontade. É unha cualidade que se ten ou non se ten. O señor de quen falei onte aquí, que ameazou con pegarlle cinco tiros no peito a un veciño, non necesitou dicilo a berros. Díxoo tranquilo e pausado, como se fixese un anuncio. Eu non dubidei un segundo de que estaba falando en serio.
Hai pouco aínda, cando me acababa de sentar para escribir estas liñas, vin na televisión un home que falaba dun conflito social, no que está en xogo o seu traballo e o de miles de compañeiros seus. Tiña o aspecto de estar asutado. Fumando un pito, sentado sobre un poste caído no chan, coas pernas cruzadas, dixo sen moitas ganas que antes de que se cumprisen os propósitos anunciados, pasarían por riba do seu cadáver. Seguro que non. A racionalidade económica, ou a inxustiza, pasarán por riba del para esmagalo, pero vivo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de xullo de 1995.