O mércores pola mañá, cando saía da casa, atopei na porta un ourizo cacho. Parecía envolto sobre si mesmo e pechado como unha castaña, tanto que pensei que podía estar morto, en parte porque á súa beira, con cara de excitación nerviosa, permanecía sentada a cadela Buba. Non sería a primeira vez que facía unha falcatruada. Hai dous anos matou dous ourizos, utilizando sempre o mesmo procedemento: darlles a volta e atacalos pola panza. Collín a cadela e pecheina no garaxe. Logo entrei na cociña, botei un pouco leite nun prato e púxenllo ao animaliño, que pouco a pouco se foi abrindo ata deixar ver o fuciño e a cabeza.
Despois de mirar a un lado e ao outro, xa máis confiado, cheirou e dirixiuse ao prato. Unha vez alí, dubidou un instante, coma se tivese un trasacordo, pero finalmente púxose a comer. Empregou bastante tempo e logo retirouse a unha esquina do xardín, onde a herba estaba máis medrada. Foi entón cando escoitei o primeiro “hip-hip” do impo que lle deu. Nese momento marchei, porque levaba présa.
Horas máis tarde, xa pola noite, ao volver á casa, andei dando voltas polo xardín para ver se quedaba algún rastro do ourizo. Non vin nada. Onte pola mañá, non obstante, cando saía de novo, atopeino outra vez, máis confiado que a véspera; incluso pasou andando ao meu lado, todo tranquilo. Hai anos que teño a ilusión de ter un ourizo cacho no xardín, como unha amiga miña sueca, que ten sete. A ver se hai sorte e este queda aquí. Eu agradeceríallo e non lle pediría nada a cambio, nin sequera que cazase toupeiras. Este verán, ademais, que está resultando raro para min, privado da presenza de queridos amigos, sentiríame ben ter esta compañía na casa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de xullo de 1999.