Cando cheguei, unha señora que dicía a palabra carajo cada dous por tres, anunciounos que se tivese unha metralleta, levaba a vinte por diante. Non era a única que se mostraba disposta a liquidar a alguén. Un señor que facía esforzos por manterse dentro dos límites da serenidade e a civilización democráticas pediu solemnemente o libro de reclamacións, pero o nerviosismo concentróuselle todo na punta do bolígrafo e non acertou a escribir máis alá de dúas ou tres frases garabateadas dun xeito case ilexible. Outra señora, máis vella que a anterior, citou o nome de Franco varias veces.
Era na Estación Norte, en Madrid, hai un par de días. Os viaxeiros de Galicia que tiñamos que coller o expreso pola noite atopámonos de repente coa noticia de que os trens non saían porque ás doce se iniciaba unha folga de vinte e catro horas. Naturalmente a indignación provocou as escenas que acabo de describir e outras moitas, como a que protagonizou unha muller enloitada que lle dixo ao empregado que devolvía os cartos dos billetes que oxalá se lle levantara unha dor de cabeza semellante á que ela sentía e que non pegara ollo en toda a noite. A maldición foi contestada cun pecado polo maldito.
Pasada a parte máis grosa da indignación, todo o mundo se dispuxo a resolver os respectivos problemas. O máis fácil de todos, que se lle presentaba aos viaxeiros do coche-cama. Coas dezasete mil pesetas* que lle devolvían a cada un, poñéndose de acordo entre catro, alugaban un taxi por sesenta e cinco mil** e seguían camiño. O peor era a xente máis modesta, que co importe da devolución non podían resolver nada. Moitos optaron por durmir nos bancos da sala de espera sen saber ben que ían facer ao día seguinte. O peor de todos, un pai cun neno nos brazos que fora recoller aquel mesmo día a un hospital.
[* 102 €, aprox. ** 390 € aprox.]
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de xuño de 1992.