Na miña vila houbo un alcalde anano, do que xa falei aquí nalgunha ocasión. Chamábase Honorio e comía un tubo de aspirinas diario, segundo se dicía. Recórdoo sempre no mesmo sitio, parado na porta da tenda de ultramarinos de Lepina, debaixo das follas de bacallao que colgaban no teito. O lugar, tan doméstico, contrastaba coa seriedade distante do personaxe, vestido de negro e cuberto cun enorme sombreiro. Cando eu o coñecín, xa non ostentaba o cargo, que conquistara por elección popular nos últimos anos da República.
Os nenos tomabámolo de broma, cousa que non era difícil. Abondaba con pasar por diante del e dicirlle bos días ou boas tardes para que perdese aquela condición de estatua pedestre que mantiña á porta da tenda e que nos largase un par de patadas. O desafío consistía en poñerse a tiro, moi preto do perigo, e esquivalo dun salto.
Tiña un xenio tremendo. A xente dicía que era polo complexo de estatura, o cal resulta probable. Outros, en cambio, opinaban que todo tiña que ver cun amor non correspondido. Co tempo, eu cheguei a pensar que a razón puido deberse á súa condición de príncipe destronado. Non ha ser fácil pasar de presidir unha procesión, por exemplo, a verse convertido nun personaxe de coña, cun par de follas de bacallao penduradas sobre a cabeza. Desde logo, se chego a sabelo entón, trataría de aforrarlle o desgusto de darlle as boas tardes.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de xuño de 1995.