Un dos cascarrabias máis intelixentes e boa persoa que coñecín na miña vida foi o fotógrafo Xosé Suárez, natural de Allariz. A pesar de separarnos máis de corenta anos de idade e non poucas opinións sobre distintos aspectos da vida, mantivemos unha amizade fonda ata que el morreu, por certo que voluntariamente, hai xa moito tempo. Era explosivo. Nunha ocasión vinlle lanzar polo aire, nun restaurante, unha fonte de marisco que non pedira, á cal foramos invitados polos ocupantes dunha mesa próxima. Tamén era doce. Un día, no café, de madrugada, puxémonos a xogar cun globo, entre varios, durante horas. Díxome que fora feliz.
Estando unha vez neste restaurante do marisco, un dos comensais da nosa mesa devolveu un bisté para que llo pasasen un pouco máis. Cando se retirou o camareiro, Suárez chamoulle insensato a aquel amigo, co argumento de que na cociña se ían vingar del. A descrición que nos fixo do bistec tirado polo chan, pisado, pasado de man en man coma se fose unha pelota de tenis, resultaba impoñente. Nunca acreditei aquela historia.
Agora, non obstante, acabo de ler nunha revista americana un artigo escrito por un famoso cociñeiro daquel país, no que comenta algunhas interioridades de distintos restaurantes de Nova York que el coñeceu ben. Unha delas está documentada ademais cunha gravación en vídeo na que se poden ver os avatares seguidos por un cacho de pan antes de chegar á mesa do cliente. Non se diferencia moito da historia fantástica do bisté de Pepe Suárez. Se vivise, sentiríase moi feliz de verse confirmado. O cal non lle impediría seguir comendo de restaurante, como fixo sempre. E con apetito. Iso si, sen deixar de protestar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de maio de 1999.