Vive en París un señor pequeniño e miúdo, con cara de vella e orellas enormes, que pasa por ser un dos grandes pensadores do noso tempo. Con frecuencia recibe montóns de cartas de xente que se quere suicidar. É un home solitario, devorado por un pesimismo tan absoluto que o leva a pensar que se fose posible poñer nun prato o mal que as persoas decentes levan derramado sobre o mundo e noutro o dano que teñen feito os homes sen principios, pesaría máis o primeiro. Tamén di que lle gustaría ser unha coliflor.
Este filósofo, que se chama E. M. Cioran, non asiste a conferencias nin a reunións literarias e normalmente tampouco concede entrevistas. Non cre en nada. Lectores ten poucos, pero aqueles que o admiran senten por el unha devoción case relixiosa. En xeral, non lles corresponde, nin sequera contesta ás cartas que recibe.
Acabo de ler nunha revista francesa as aventuras dun destes devotos que se empeñou en coñecelo persoalmente e que o perseguiu ata conseguir unha cita. Cando se encontraron, o admirador púxose tan nervioso que non sabía de que falarlle, temeroso de que o ídolo se erguese e marchase. Por dicir algo, díxolle que ía ir a Cannes de vacacións, un lugar ideal para andar en bicicleta. Cioran puxo cara de felicidade e confesoulle que esa era unha das grandes paixóns da súa vida. E falaron de bicicletas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de abril de 1994.