Acabo de escoitar nun programa de radio un home altamente indignado, caído nesa fondura abisal que teñen sempre as indignacións cando son auténticas, trastornado por un fastío que o fería e o obrigaba a falar en público da situación de postración anímica na que se atopaba. Empezou confesando sen pudor o seu estado de ánimo porque non lle cabía dentro a furia que sentía, que el mesmo describiu como unha irritación desbordada e que os oíntes, polo menos no meu caso, percibiamos como un descontento desparramado.
Pois a cousa era que o tal individuo non aturaba que a xente utilizase a palabra “animal” como insulto. Foi a primeira sopresa. A segunda, que tampouco podía tolerar que algunhas persoas empregasen a expresión “cabeza de alcornoque”. A terceira, que a indignación non estaba motivada polos insultos contra as persoas, senón pola desconsideración que supuña fronte aos animais e as árbores.
Non me pareceu que o citado señor fose un tolo, aínda que falaba como un home excesivamente emocionado, talvez comido pola intensidade dos sentimentos. Hai moitos individuos coma el, o cal non ten nada de sorprendente nin perigoso, pero non se acaba de entender ben por que razón os teñen que levar a predicar pola radio. Dotados de púlpito e con audiencia asegurada, estes personaxes acaban por crer que son donos dun pensamento orixinal e que a súa mensaxe merece ser escoitada. Por suposto, pero nos cafés.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de abril de 1993.