Hai uns días citaba aquí a un querido amigo a quen non vexo desde hai anos, Jorge Ferreiro, e chamáballe estrafalario. Agora chégame recado de que está contento co adxectivo, o cal quere dicir que entendeu a miña intención. ¿Como se pode cualificar, se non, a un home que sobrevoa Ourense nunha avioneta e deixa caer no medio da cidade unha pelota de papel cunha misiva dirixida a un amigo? ¿De que xeito hai que denominar a un señor que chega a xuntar miles de botellas de licores exóticos traídos de medio mundo?
Non dixen, en cambio, que ademais de estrafalario era xentil e elegante, especialmente coas mulleres, que para el son sempre damas. Non coñezo a ninguén que faga mellor as reverencias, que bique as mans con máis distinción ou que manexe con meirande propiedade e riqueza o rico caudal lingüístico da cortesía galante. Para min que Jorge naceu con douscentos anos de atraso.
Nin a voracidade paralizante dunha ciática é capaz de obrigalo a renunciar á súa condición natural de cabaleiro educado. Aínda recordo o día que, postrado el na cama, me pediu que acudise á estación de Ourense cun inmenso ramo de flores para recibir a unha preciosa aristócrata da que el andaba namorado. Se fun capaz de vencer o ridículo que se apoderou de min mentres esperaba no andén, foi porque tiña a convicción de que grazas ao meu amigo se me presentaba a oportunidade de vivir por uns minutos noutro século. Un privilexio.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de abril de 1993.