Onte, cando volvín á casa despois de pasar o día fóra, recibín unha chamada telefónica dunha periodista que quería coñecer a miña opinión sobre a morte de Antón Risco. Foi así como souben a noticia, aínda que non me sorprendeu porque a esperaba desde había algún tempo. Exactamente desde o día en que o propio Antón me chamou desde Canadá, hai xa máis dun ano, para dicirme que tiña un cancro.Díxomo con tranquilidade, incluso facendo algunha broma ao respecto.
Despois, cando nos vimos, atopeime cun home sereno, valente, que asumía a situación sen dramatismo, pero tamén sen facer ningún tipo de exhibición; simplemente con naturalidade. A mesma naturalidade coa que aceptaba o feito de que, pese a ser el un escritor importante e un eminente investigador, con máis de setenta anos, fose presentado sempre como fillo de Vicente Risco. Non só non se molestaba, senón que parecía sentirse a gusto. Tanto que, hai uns anos viaxou á India en nome do seu pai, un soño que este nunca puidera cumprir e que Antón decidiu facer por el.
Por certo que despois daquela viaxe, un día estabamos comendo con el un grupo de amigos, entre os cales recordo a Antonio Carreño, catedrático na Brown University. Antón ía vestido de hindú e falaba con entusiasmo do seu periplo. Nun momento, cando nos explicaba algunhas das prácticas de tipo relixioso que vira alá, Carreño díxolle que, polo que escoitaba, debía ser algo semellante ao que ocorría no santuario dos Milagres, en Ourense. Risco pegou un salto e díxolle: “¡Por favor, non me fales de exotismos!” Era o seu humor. Un humor intelixente, de corte intelectual. Non o perdeu nunca, polo menos ata hai dúas semanas. Eu recordareino sempre así.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de febreiro de 1998.